MISTRZYNI NA DWIE PIĄTKI. GROŹNY WYPADEK DAŁ JEJ MOC
Nic nie przyszło jej łatwo. Ciężko pracowała, musiała cierpliwie walczyć, zanim doczekała się imponujących sukcesów. A przecież był czas, kiedy wszystko stanęło pod wielkim znakiem zapytania. Problemy jednak ją hartowały. Tak rodziła się wielka mistrzyni, jedna z największych w dziejach polskiego sportu: Renata Mauer-różańska.
★★★
Zawsze jakoś niezręcznie zwracać uwagę na wiek kobiet, ale wielkie damy polskiego sportu na pewno zrozumieją, że pewne daty muszą być podkreślone. 23 kwietnia nasza podwójna mistrzyni olimpijska w strzelectwie (z Atlanty i Sydney) obchodzi 55. urodziny. Te dwie piątki doskonale symbolizują sportową karierę Pani Renaty. Obecnie jest pracownikiem naukowym w Zakładzie Dydaktyki Sportu wrocławskiej AWF, więc dobrze wie, co taka piątka w studenckim indeksie oznacza. Ideał. Lepiej się nie da. Sportowa historia Renaty Mauer robi wrażenie, bo wymagała od niej szczególnego poświęcenia i mocnej psychiki. Do Wrocławia z Warszawy trafiła jako dwudziestoletnia dziewczyna. Była strzeleckim talentem, więc chętnie przechwycił ją WKS Śląsk. Początek w nowym mieście miała jednak dramatyczny. Kiedyś mi o tym dokładnie opowiedziała.
„12 czerwca 1989 roku o godzinie 11.20 przechodziłam przez ulicę. Niestety w niedozwolonym miejscu. Nie zauważyłam samochodu. To było zupełnie nie w moim stylu, bo zawsze jestem bardzo ostrożna. Pamiętam tylko, że spojrzałam na zegarek i było właśnie dwadzieścia minut po jedenastej. Może to mnie na moment zdekoncentrowało i zrobiłam ten jeden nierozważny krok... Ocknęłam się dopiero w szpitalu. Auto podcięło mi nogi, spadłam na maskę i osunęłam się na jezdnię. Ci, którzy widzieli, jak tam leżałam, myśleli, że już umieram. Tak źle to wyglądało. Miałam
złamaną kość udową, wstrząs mózgu. Później okazało się, że mam też zerwane więzadło w stawie barkowym. Jak się go w odpowiednim momencie nie zszyje, to już nic nie da się zrobić. Na tym barku opierałam broń. Kiedy znowu zaczynałam strzelać, odczuwałam potworny ból, musiałam zmienić pozycję. W szpitalu rozejrzałam się po sali, a tam ludzie z naprawdę poważnymi schorzeniami. Myślę sobie, przecież ja wkrótce wyzdrowieję, a oni przez całe życie będą mieli problemy. Właśnie wtedy zaczęłam inaczej patrzeć na życie. Z pokorą przyjmować to, co mi zsyła los, doceniać ludzi, z którymi się stykam, i wierzyć, że każde zdarzenie, to potrzebny przystanek w drodze do celu” – tłumaczyła Pani Renata.
★★★
Wszystko, co działo się z nią później, pokazuje, jak była mocna psychicznie. Chciała jak najszybciej wrócić do wysokiej formy sportowej, nie przyjmowała do wiadomości, że skutki wypadku mogą być istotną przeszkodą. Rok później jako bardzo młoda zawodniczka została w Moskwie wicemistrzynią świata seniorek. I już nic nie mogło jej zatrzymać. W Atlancie została złotą i brązową medalistką olimpijską i doceniła ją cała Polska. No, prawie cała, bo przegrała w plebiscycie zorganizowanym przez TVP na najlepszego sportowca 1996 roku z piłkarzem Markiem Citką. Zadziałała medialna siła futbolu – telewidzowie oddawali głos na asa Widzewa Łódź, bo strzelił gola dla Polski w meczu z Anglią na Wembley. Problem w tym, że to mecz przez Biało-czerwonych przegrany (1:2). Citko był mocno zmieszany tym zwycięstwem w audiotele, bo doskonale wiedział, że laur należy się mistrzyni olimpijskiej, więc z zakłopotaniem odbierał kluczyki do samochodu, który był główną nagrodą.
Pani Renata opowiadała mi również o kulisach i konsekwencjach tego słodko-gorzkiego wieczoru w studiu TVP. „Wtedy zyskałam wiele więcej niż samochód, który należał się zwycięzcy. Zrobiło się o mnie głośniej, ta popularność była jeszcze większa niż wcześniej. Najbardziej jednak ucieszyła mnie nagroda za drugie miejsce, której – jak się szybko przekonałam – nie zamieniłabym na żaden samochód. To był podwójny bilet lotniczy w dowolne miejsce na świecie, do którego docierał LOT. Wybrałam Chicago. Poleciałam tam razem z mężem. Na szczęście nie trzeba było od razu decydować się na podróż, więc poczekałam prawie dwa lata, aż Natalka (córka Pani Renaty – przyp. red.) troszkę podrośnie, bo przecież nie miała nawet roczku. No i wreszcie polecieliśmy do tych Stanów. To była niezapomniana wyprawa. Z Chicago przenieśliśmy się do Denver, a stamtąd ruszyliśmy podziwiać ten niezwykły kraj. Góry Skaliste, parki narodowe, tyle niesamowitych miejsc, że mogłabym o tym opowiadać bez końca. Wspaniała wyprawa, której nie da się zapomnieć. Zawsze mówię, że wiele zawdzięczam tej telewizyjnej porażce. Gdybym wygrała, nie przeżyłabym niesamowitej amerykańskiej rodzinnej przygody. Marek Citko do dzisiaj nie zdaje sobie sprawy, ile radości mi dał swoją wygraną” – argumentowała wielka mistrzyni.
★★★
Itaka w sporcie była zawsze: szukała pozytywnych stron wszystkich zdarzeń, zwłaszcza tych, na które nie miała już żadnego wpływu. Czerpała energię ze zwycięstw, ale uczyła się też na porażkach. Podczas któregoś wywiadu zacząłem pytanie od stwierdzenia, że na igrzyskach w Atlancie udało się jej zdobyć aż dwa medale. Niepozorny zwrot wyraźnie ją zirytował. – Udało mi się? Nie, żadne „udało”! Ja na te medale ciężko zapracowałam – stanowczo skorygowała. Warto zawsze pamiętać o tej uwadze w rozmowach z wybitnymi sportowcami.