Wraca tam, gdzie go uratowali
Kamil Grosicki przed laty dostał w Białymstoku nowe piłkarskie życie.
Miał zaledwie 21 lat i opinię sporego talentu, ale z powodu pozaboiskowych problemów nie chciano go ani w FC Sion, do którego był wypożyczony, ani w Legii Warszawa, której był zawodnikiem. Pomocną dłoń wyciągnęła dopiero Jagiellonia. Dzisiaj już 35-letni skrzydłowy zagra w stolicy Podlasia o podtrzymanie szans Pogoni Szczecin na ligowe podium i przy okazji skomplikowanie sytuacji na finiszu sezonu swojemu ratownikowi sprzed ponad dekady.
Kontrola
Gdyby jesienią 2008 roku Cezary Kulesza – ówczesny prezes Jagiellonii, dzisiaj szef Polskiego Związku Piłki Nożnej – nie przyjechał po Grosickiego do Szczecina, prawdopodobnie nie byłoby kolejnych 91 występów skrzydłowego w reprezentacji Polski (dwa już miał, kiedy jako bezrobotny trenował sobie z ojcem w parku), udziału w mistrzostwach świata i Europy czy gry w wymarzonej Premier League. Nie to, że nikt by się na młodego pomocnika w końcu nie skusił, tym bardziej że z każdym kolejnym dniem indywidualnych zajęć jego karta przetargowa słabła, a chętni mogli mu oferować zarobki na coraz niższym poziomie. Ale pewnie trudno byłoby znaleźć drugie takie miasto, w którym ktokolwiek mógłby choćby próbować kontrolować roztańczonego piłkarza tak jak Kulesza w Białymstoku.
A kontrola była niezmiennie potrzebna, bo kilka miesięcy bez klubu wcale nie podziałało na Grosickiego uspokajająco. Całkiem dosłownie traktował to, co śpiewał z kibicami: „Pijem, bawim się, sialalala!”. Już na powitanie, na dobry początek, przy podpisaniu kontraktu poprosił o wódkę ze sprite’em, a potem przydarzały mu się różne przygody.
Ot, pewnej nocy zrywa się z prezesowskiej smyczy i wspólnie z drugim trenerem Jagi – Dariuszem Czykierem – ruszają na podbój stolicy Podlasia. Zaczyna się w pizzerii Dalmacja, kończy w kasynie, miejscu, w którym kumulowały się największe demony młokosa (już miał na koncie wizytę w ośrodku uzależnień w Starych Juchach). Nie ma szans, by o wszystkim momentalnie nie wiedział Kulesza, który wściekły jak byk podczas corridy zjawia się w centrum miasta i urządza karczemną awanturę szczecinianinowi. Wrzeszczy o wstydzie, później przyznaje, że dał zawodnikowi „po schabach”.
Albo inna scena – trener Michał Probierz wzywa Kuleszę na zajęcia, bo czuje, że Grosicki zjawił się „wczorajszy”. Co robił? Do godzin porannych śpiewał z Vahanem Gevorgyanem, że „Jaga nigdy nie spadnie”.
Jeszcze jedna – Grosicki w ogóle nie stawia się na treningu, doprowadzony do szewskiej pasji Probierz jedzie do mieszkania skrzydłowego. Wali w drzwi, dopiero po dłuższej chwili otwiera Dominika, dziś już żona piłkarza. Ten śpi, jakby nigdy nic i za żadne skarby świata nie da się go obudzić. Szkoleniowiec wrzeszczy, że przyjechała po pomocnika Aston Villa, ale nie z Grosickim takie numery. Powieka mu nie drgnęła, nie dał się nabrać. To sytuacje rozłożone na kilka miesięcy, koniec końców wychowanek Pogoni brylował też na boisku – pomógł w utrzymaniu w Ekstraklasie mimo 10 ujemnych punktów za udział w korupcji, zdobyciu Pucharu Polski i wywalczeniu mistrzostwa jesieni 2010. Tyle że Probierz miał coraz bardziej dość sposobu bycia swojego lidera. Tak opisywali to w książce „Franek. Prawdziwa historia łowcy bramek” Tomasz Frankowski z Piotrem Wołosikiem, wieloletnim dziennikarzem „Przeglądu Sportowego”:
„To był trudny moment, bo choć zostaliśmy mistrzami jesieni, Grosik wywinął kilka numerów. Gdzieś tam ruszył w miasto, restauracja, kasyno. A Probierz chciał w stu procentach podporządkować drużynę, bo widział, że zmierzamy w dobrym kierunku. Mimo że luz pomeczowy był niezbędny, wiedział, że musi ukrócić wybryki Kamila. To napięcie tak wzrosło, że sam mówiłem: »Jeśli za Kamila jest oferta – milion euro – trzeba robić transfer. Kamil, ty dla swojego spokoju jedź i zarób pieniądze potrzebne ci na start w życiu, bo w Jagiellonii w tym momencie nie zarobisz tak jak w Turcji«. Duet Grosik–probierz, takie miałem wrażenie, w pewnym momencie nie mógł już ze sobą współpracować. Kamila było wtedy już za dużo w tym zespole. Jego i jego rozrywkowego stylu. Oferta się pojawiła i w styczniu 2011 Grosicki za niecały milion euro przeniósł się do Sivassporu. Na drugi podbój zagranicy ruszał już nie jako zdolniacha, który w sumie bardziej pozostaje obietnicą niż już dobrym piłkarzem (ani w Pogoni, ani w Legii nie był kluczowym ogniwem), lecz jako jeden z najlepszych skrzydłowych w Ekstraklasie i kluczowa postać w tamtym momencie najsilniejszej ekipy w kraju (Jaga rok kończyła z trzema punktami przewagi na drugą Wisłą Kraków). Dla zespołu z Podlasia strzelił 15 goli i miał 21 asyst, wielokrotnie przebijając dorobek ze Szczecina i Warszawy. Uratował karierę”.
Mądrzejszy
Dzisiaj na stadionie Jagiellonii zamelduje się zupełnie inny Grosicki. Mąż, ojciec, kapitan. Dalej nosi łobuzerski uśmiech na twarzy i lubi pożartować, ale zna miejsce i czas. Po podpisaniu kontraktu z Pogonią w sierpniu 2021 trzymał się z boku, dopóki nie zaczął dawać konkretów na murawie.
– Jaki jest ten Grosicki? – byli pytani piłkarze Portowców przez znajomych, ale właściwie nie wiedzieli, co na to powiedzieć. Dopiero z czasem dał się poznać.
Wrócił ze świadomością swoich błędów młodości i próbuje uchronić przed nimi innych. Swego czasu szczególną opieką otoczył Mariusza Fornalczyka, aktualnie zawodnika Korony Kielce, któremu poświęcał dużo czasu. Może widział w nim samego siebie sprzed lat? Czupurnego dzieciaka, który nikogo nie chciał słuchać, który sam wszystko wiedział najlepiej?
Grosicki z wiekiem zmądrzał, ale na boisku niezmiennie daje radę. Nikt w lidze nie ma więcej asyst (10), punktów w klasyfikacji kanadyjskiej (21), kluczowych podań (83) czy celnych dośrodkowań (72, wszystko oficjalne dane Ekstraklasy). Jagiellonia, by zbliżyć się o kolejne punkty od sensacyjnego mistrzostwa, będzie musiała zatrzymać tego, kogo kiedyś uratowała, co do łatwych zadań należeć nie będzie.