150 MIL NA GODZINĘ
Ztą Chelsea było tak. Po meczu z Irlandią w Poznaniu (3:3) w 1991 roku w kwalifikacjach do mistrzostw Europy, kiedy zdobyłem swoją jedyną bramkę w kadrze, pan Włodzimierz przekazał mi wiadomość, że mogę jechać na dziesięć dni do Londynu, bo Chelsea jest zainteresowana transferem. Wówczas to nie była ta największa Chelsea, ale zespół ze środka tabeli ligi angielskiej, co i tak dla piłkarza z Polski było nie lada atrakcją i wyzwaniem. Chwilę wcześniej do Evertonu z Górnika Zabrze poszedł Robert Warzycha i dawał radę. Ja skorzystałem z zaproszenia, zamieszkałem u polskiej rodziny, potrenowałem z The Blues, ale jednak z transferu nic nie wyszło. Zabrzmi śmiesznie, lecz sprawa rozbiła się o wysokość tygodniówki. Po latach dowiedziałem się, że różnica w oczekiwaniach wynosiła 500 funtów – opowiada Czachowski, który grał wówczas w Zagłębiu Lubin, lecz na zasadzie wypożyczenia ze Stali Mielec.
Co się wydarzyło w Rotterdamie Przygoda z ligą angielską nie zaistniała, lecz wyspiarskiego futbolu doświadczył, tyle że w wydaniu mniej wytwornym, bo w 1993 roku trafił do ligi szkockiej. Dundee FC nie był ligowym potentatem, więc tym bardziej obowiązywała kanoniczna zasada „kopnij i biegnij”. Warunki życia też były charakterystyczne dla Szkocji. Trzeba było walczyć na boisku z przeciwnikiem, ale też z paskudną pogodą. Wiatr często pukał do moich drzwi i pytał, czy może już tu zawrócić, a ja odpowiadałem: „Tak, tutaj można zawrócić” – śmieje się piłkarz. W wymagającej świetnego przygotowania fizycznego lidze dawał radę, choć zmagał się urazem ścięgna Achillesa. Z perspektywy czasu przyznaje, że wtedy jego kariera była już na krzywej opadającej, choć miał dopiero 27 lat. Wszystko przez to, co wydarzyło się rok wcześniej, w meczu Holandia – Polska. 14 października 1992 roku w Rotterdamie Biało-czerwoni zremisowali 2:2 w el. MŚ 1994. To był niesamowity mecz Polaków, bo zespół Andrzeja Strejlaua prowadził już nawet 2:0. I właśnie wtedy, na kilka minut przed końcem pierwszej połowy, Peter van Vossen, zresztą zdobywca obydwu bramek dla gospodarzy, całym ciężarem upadł na staw skokowy Czachowskiego. – Strasznie rozerwałem torebkę stawową, noga nie chciała się goić. Do dzisiaj przy zmianie pogody stopa mnie tak boli, że z trudem na niej staję. Swoje zrobiło również, że później jeszcze wiele razy ten staw podkręcałem – przyznaje.
Wielki mecz z AC Milanem
Właśnie kontuzja z Rotterdamu jest punktem zwrotnym w karierze Czachowskiego, sam przyznaje, że wcześniej był „zdrowy jak prawdziwek”. Doszedł do świetnego momentu kariery, miał tytuł najlepszego polskiego piłkarza w plebiscycie tygodnika „Piłka Nożna” za 1991 rok, świetnie się spisał z Legią Warszawa w Pucharze Zdobywców Pucharów, zatrzymując się dopiero na półfinale. Potem był dobry sezon w broniącym
Miałem siedem lat i zalewałem się łzami, widząc, jak mój idol Włodzimierz Lubański z powodu fatalnej kontuzji nie może kontynuować gry w meczu Polska – Anglia (2:0) na Stadionie Śląskim i że potem wypadł z kadry na mistrzostwa świata. A po latach ten sam wybitny piłkarz jako menedżer przyszedł do mnie z ofertą z Chelsea! – mówi Piotr Czachowski, 45-krotny reprezentant Polki oraz były piłkarz m.in. Legii i Udinese.
mistrzostwa Polski Zagłębiu Lubin, regularnie występował w kadrze narodowej i wreszcie nastąpił transfer do Udinese, do którego trafił też inny reprezentant Polski, świeżo upieczony wicemistrz olimpijski Marek Koźmiński. Czachowski zdążył zagrać w jednym meczu w Serie A i… pojechał z Biało-czerwonymi na nieszczęsny mecz z Holandią. – Nie mogłem grać do końca roku, a potem z niepokojem stwierdzałem, że ciągle coś z moją stopą jest nie tak, przechyla się, przegina w jedną, w drugą stronę – opowiada.
Wrócił do ligowego składu wiosną 1993 roku, choć z tyłu głowy cały czas miał kontuzję. – Graliśmy na San Siro z Interem Mediolan. Do przerwy przegrywaliśmy 0:2, a ja wszedłem do gry od początku drugiej połowy. Strzeliliśmy dwa gole i skończyło się remisem. Ale największą satysfakcję dał mi mecz z supermocnym AC Milan trenera Fabio Capello z takimi gwiazdami, jak Paolo Maldini, Franco Baresi, Gianluigi Lentini, Marco van Basten, a wymieniam tylko te największe. Nie dość, że na Stadio Friuli w obecności 40 tysięcy ludzi zremisowaliśmy 0:0, to ja zostałem wybrany piłkarzem meczu – zaznacza.
Samochody dla Polaków
W jego jedynym sezonie w Serie A zapewne grałby więcej, ale życie utrudniał mu też limit obcokrajowców: na boisku w jednej drużynie mogło przebywać ich tylko trzech. – Inter pokonaliśmy na otwarcie rozgrywek u siebie (2:1). Ja usiadłem na ławce, a grał Marek Koźmiński. Dyrektor klubu przed spotkaniem chciał nas dodatkowo zmobilizować, w końcu byliśmy nowi. „Polacy, jeśli wygramy z Interem, obiecuję, że każdy z was dostanie samochód”. Wygraliśmy i okazało się, że nie żartował. Były to całkiem fajne auta! Lancia Delta Integrale – informuje. Zjeździł tym samochodem pół Europy, w końcu zawitał do Warszawy. – W Polsce na kontrolę zatrzymała mnie policja. „Proszę pana, jako Polak nie może pan prowadzić w naszym kraju auta na zagranicznych numerach”. Nie miałem pojęcia o takim przepisie. Na szczęście panowie z drogówki byli kibicami i nie zabrali mi pojazdu. Musiałem go jednak jak najszybciej zarejestrować w Warszawie, ale zanim mi się udało, było urwanie głowy z uzyskaniem zameldowania w stolicy, bo ciągle miałem meldunek w Mielcu. Ile było nerwów i załatwiania, to tylko ja wiem – wspomina.
Dramat w Mielcu
Udinese jednak go nie wykupiło. – Myślę, że decydowała naznaczona kontuzją runda jesienna. Może były też inne powody, nie chcę już w to wnikać – ocenia. Wrócił do Legii. To był moment, kiedy odebrano jej tytuł po pamiętnym meczu z Wisłą Kraków (6:0), drużyna Janusza Wójcika szykowała się do nowego sezonu. Czachowski zdążył zagrać tylko w dwóch meczach. Ten drugi był w Mielcu ze Stalą (3:1), w której kiedyś zaczynał grać w ekstraklasie, choć jest rodowitym warszawiakiem. – Wychodziliśmy z akcją, prowadziłem piłkę i nagle Ołeksij Tereszczenko tak wpakował mi się „korasami” w prawe kolano, że potem cieszyłem się, że nie zostałem inwalidą. Od zewnętrznej strony kolana widać było kość. Przez miesiąc nie mogłem chodzić. Wziął się za mnie doktor Stanisław Machowski, któremu w ogóle wiele zawdzięczam – podkreśla.
Droga krzyżowa
Wreszcie się wyleczył, zaczął znowu trenować na wysokich obrotach i właśnie wtedy odezwał się klub ze Szkocji. – Wiedziałem, że jeżeli nic nie będzie mi dolegało, to sobie w tej fizycznej lidze poradzę, bo znałem swój organizm. To prawda, że w Italii każdy piłkarz czuł się ministrem do spraw kopania piłki, ze Szkocją nawet nie ma co porównywać. Darek Wdowczyk, który był wtedy w Celticu Glasgow, mówił mi: „Gdzie ty przyszedłeś? Tutaj gra się 150 mil na godzinę i piłka lata ponad naszymi głowami”. Szkoci to waleczne serca i ja taką grę jednak lubiłem. Zrobiłeś na swoim boisku dobrego crossa i całe trybuny mocno cię oklaskiwały. To dawało energii na kolejne minuty – tłumaczy. W Szkocji nastąpił ciąg dalszy przebojów z kontuzjami. – Miałem takie zgrubienie w stopie, że nie mogłem normalnie funkcjonować. Nawet nie wiem dokładnie, skąd to się wzięło. Dostałem zgodę, żeby leczyć się w Polsce, latałem do Warszawy na konsultacje i zastrzyki. W końcu pomogło – wspomina.
Wiosną 1995 roku zaczął grać w ŁKS. – Przyplątała się kontuzja Achillesa. To już była droga krzyżowa! A gdy przyszedł do drużyny Leszek Jezierski i cały czas w ruchu były skakanki, więc skoków było jeszcze więcej, wiedziałem, że trzeba poddać się operacji. Sześć tygodni noga w gipsie – informuje.
Po dziurki w nosie
Związał się z drugoligowym Aluminium Konin. Ostatni mecz w tej drużynie był zarazem jego pożegnaniem z rozgrywkami na szczeblu centralnym. W finale Pucharu Polski z Amicą Wronki nawet strzelił gola, ostatecznie jednak wygrali rywale po dogrywce. W powszechnym odczuciu trofeum zdobył ten zespół, który miał je zdobyć już przed meczem. – Widziałem, co się dzieje w polskiej piłce, ile jest w niej korupcji. Miałem już tego po dziurki w nosie, nie chciałem pozwolić, by ktoś szargał moje nazwisko, bo wcześniej czy później do tego by doszło. Ten finał przelał czarę goryczy. Powiedziałem: wracam do domu, do Okęcia – tłumaczy.
Grał jeszcze nie tylko w Okęciu, bo potem także w KS Piaseczno. – I zdarzył mi się nawet mecz z Deltą Warszawa, w której wystąpił młodziutki Robert Lewandowski. Nie będę opowiadał, że już wtedy zapamiętałem tego piłkarza na całe życie. Jego obecność w składzie stwierdziłem dopiero po wielu latach – przyznaje. Ostatni raz na boisku Czachowski pojawił się w sezonie 2011/12. Był wtedy trenerem czwartoligowego UKS Łady. – Brakowało piłkarzy do skompletowania składu, więc postanowiłem wejść na boisko i pomóc młodej drużynie. Zagrałem na „dziewiątce”. W wieku 45 lat – uśmiecha się nasz bohater.
W czerwcu operacja
– Zawodowa gra w piłkę nożną ma swoją cenę i dzisiaj dostaję od organizmu rachunek. Szykuję się do operacji stawu biodrowego, termin mam na czerwiec. Od trzech lat próbowałem z tym walczyć, chodziłem na rehabilitację, ale jest coraz gorzej. Nigdy do głowy mi nie przyszło, że kiedyś futbol może mnie doprowadzić do takiego stanu. Pokrzepiam się, że nie jestem wyjątkiem, mam wielu kolegów, którzy są już po zabiegu. No i ciągle pamiętam, że piłka dała mi bardzo dużo, prawie wszystko – mówi Piotr Czachowski.