TO NIE FUTBOL. TO LALIGA!

Czego aktualnie najbardziej brakuje hiszpańskiemu futbolowi, można się było dowiedzieć w niedzielę. Technologii goal-line oraz… papieru toaletowego. O tym drugim braku donieśli dziennikarze jeszcze przed słynnym El Clasico. Pracownicy siedziby Królewskiej Federacji Futbolu Hiszpańskiego w Las Rozas pod Madrytem oraz odwiedzający ją goście na wszelki wypadek powinni przychodzić z własną rolką. Tak samo przebywający tam od wielu już dni policjanci, sędziowie śledczy i inspektorzy skarbowi. Zdymisjonowany już prezes związku Luis Rubiales i wielu jego współpracowników jest podejrzanych o korupcję przy podpisywaniu kontraktów i wyprowadzanie pieniędzy z kasy. Zanim oficjalnie ogłoszono nowego Pedro Rochę, wezwano go do prokuratury i okazało się, że też może być podejrzany o udział w tym procederze. Zarzuty ma usłyszeć także kierownik administracyjny. W siedzibie RFEF zapanowała taka panika, że nikt nie chce podpisywać żadnych papierów, składać zamówień, no i nie ma już środków higienicznych. Nastąpił więc brak papieru toaletowego jak w schyłkowym PRL, wymarzony temat dla hiszpańskiego Barei.

Drugi brak nie jest już humorystyczny. Laliga to jedyna z czołowych lig, gdzie nie ma technologii, która automatycznie informuje sędziego o przekroczeniu linii bramkowej przez piłkę. Podczas najsłynniejszego ligowego meczu na świecie, oglądanego przez około miliard ludzi, doszło do kompromitacji. Nikt nie wie, czy Lamine Yamal strzelił gola dla Barcelony. Ilkay Gündogan pokazywał, żeby sędzia spojrzał na zegarek, a Cesar Soto Grado odpowiedział tylko: „U nas tego nie ma”. Brzęczyk w telefonie odezwałby się na tym stadionie, gdyby to był mecz Ligi Mistrzów, a w lidze krajowej już nie. Javier Tebas, prezes Laligi, zaakceptował hasło reklamujące rozgrywki: „No es futbol. Es Laliga”. I w niedzielny wieczór tak właśnie było – to nie był futbol, to była liga.

Podczas słynnego El Clasico na Santiago Bernabeu zadebiutował ultranowoczesny system wideo: 18 ekranów LED o bardzo wysokiej rozdzielczości, otaczających trybuny, o łącznej długości 368 metrów; i audio: 78 głośników i 6 subwooferów – całość o wartości 100 mln euro. 34 kamery rejestrujące wszystko. A właśnie, że nie wszystko, bo gdy sędziowie pomocniczy sprawdzali obrazy z każdej, meldowali głównemu: „Nie widać”, „Z tej też”, „Bramkarz zasłania” itd. I tyle o tych cudach. Wszystko rozstrzygnęłaby technologia goal-line, ale Tebas od lat jej nie chce. Koszt rocznej licencji to według niektórych 2 miliony, według innych 4, prezes mówi, że firma zatwierdzona przez FIFA i UEFA chce 5–6 milionów. Tebas uważa, że to marnotrawstwo, bo takich wątpliwych sytuacji jest w sezonie może trzy–cztery (w obecnym były dwie). I niestety dla Barcelony jest w tym sporo racji. Choć dla Laligi, która zarabia miliardy, to byłby przecież drobiazg.

A może powinni zrzucić się na nią sędziowie, żeby w końcu nikt się ich nie czepiał? Bo ich też stać. Hiszpańscy arbitrzy zarabiają najlepiej. Średnia to 264 504 euro rocznie dla każdego. Niemiecki dostaje 194 tysiące, włoski 170, angielski 159 708, francuski 145 208. Na zarobki Hiszpana składa się 145 tys. rocznej pensji plus 25 570 z tytułu praw do wizerunku związanych z reklamami na strojach. A do tego 4900 euro dla głównego w każdym meczu (2450 dla Var-owca). Obsługa sędziowska kosztuje każdy klub 918 137 euro (19 domowych spotkań). Gdyby tę liczbę pomnożyć przez 20 drużyn, wyszłoby niecałe 20 mln. A budżet komitetu sędziowskiego (ma też dotacje i dochody z innych źródeł) na ubiegły sezon wyniósł dokładnie 34 913 478 euro. Także w interesie sędziów jest zainwestować w nowe technologie, a nie kompromitować się przed całym światem i odpowiadać oburzonym piłkarzom: „Sorki, ale to nie u nas. Nie do mnie z pretensjami, ja tam nic nie wiem”. I zasłużyć na taką wypłatę.