DWIE DEKADY CZEKANIA, GRANIA I PREZESOWANIA

Skoro czekaliśmy 22 lata, wytrzymamy jeszcze dwa tygodnie. W 2002 roku reprezentacja Polski hokeistów poprzednio rywalizowała w mistrzostwach świata elity. W szwedzkim turnieju Biało-czerwoni pod wodzą Wiktora Pysza zajęli 14. miejsce – w teorii oznaczające utrzymanie. Problem w tym, że wyprzedzili Włochów i Japończyków. Według ówczesnych przepisów IIHF jedyny przedstawiciel Azji musiał pozostać w najwyższej klasie międzynarodowych rozgrywek, dlatego elitę wraz z Italią opuścili Polacy. Po latach pukania do bram raju dopiero przed rokiem w Nottingham, ze Słowakiem Robertem Kalaberem na trenerskiej ławce, nasza kadra awansowała do najlepszej szesnastki globu. Trafiła do grupy B do Ostrawy, gdzie jej celem od 11 do 20 maja będzie utrzymanie się w elicie, czyli wyprzedzenie jednego zespołu spośród siedmiu rywali. Przeciwnikami będą Amerykanie, Niemcy, Szwedzi, Słowacy, Łotysze, Francuzi i Kazachowie. Musiałby się stać cud, żeby Polacy zagrali w ćwierćfinale, czyli wyprzedzili aż cztery zespoły z wymienionych. Z drugiej strony, kto przed rokiem obstawił, że srebro MŚ zdobędą Niemcy, a Łotysze brąz, jest teraz bogatym człowiekiem.

T★★★

o nie przesada, że w maju gra będzie się toczyła o przyszłość polskiego hokeja. Jeśli nasz zespół nie wypadnie z grona najlepszych, to łatwiejsze staną się negocjacje w kwestii sparingów z czołowymi drużynami świata. Tylko stałe konfrontacje z najmocniejszymi zespołami – a nie ewentualne potyczki raz na cztery lata albo rzadziej, bo przecież w lutym straciliśmy szansę na ostatnią rundę kwalifikacji olimpijskich do Mediolanu 2026 – podniosą poziom gry naszej reprezentacji. Bo wygrane mecze towarzyskie z Węgrami podnoszą samoocenę Biało-czerwonych. Przegrane ze Słoweńcami są zimnym prysznicem dla kibiców. Rezultaty weekendowych starć z Brytyjczykami jeszcze bardziej namieszają nam w głowach. Jednak dopiero testy ze Słowakami – 3 maja w Bratysławie – i Duńczykami – 7 maja w Sosnowcu – dadzą nam odpowiedź na pytanie: na co stać wybrańców Kalabera w Ostrawie? Odrzucam na bok myśli, co się stanie z polskim hokejem, jeśli za miesiąc Polacy wrócą z Czech bez zwycięstwa i wielkim bagażem bramek. Przed rokiem w fińskim Tampere Madziarzy z bilansem goli 12–37 wygrali jeden mecz 3:2 po dogrywce z Francuzami, ale przegrali po karnych 3:4 z Austriakami i wylądowali na zapleczu elity. Ich los w tym samym turnieju podzielili Słoweńcy, którzy grali w Rydze i nie zdobyli punktu. Mało kto pamięta, że po pierwszych tercjach prowadzili 1:0 z późniejszymi triumfatorami z Kanady oraz 2:0 z Czechami. Tamte mecze skończyły się odpowiednio – 2:5 i 2:6, ale ekipa z kraju z dwoma milionami mieszkańców postawiła się potentatom. Najważniejsza jest jakość, ale niech przemówią liczby. Na stronie światowej federacji czytamy, że w Polsce mamy zarejestrowanych 452 seniorów, na Węgrzech – 1478, w Słowenii – 97. Ponadto w naszym kraju w hokeja grają 493 kobiety oraz 2983 juniorów i juniorek, na Węgrzech – 1461 i 5538 oraz w Słowenii

– 114 i 730. Można wyciągać wnioski…

W★★★

hokeju wciąż możemy jedynie pomarzyć o medalach najważniejszych imprez. W piłce ręcznej, też bliskiej memu sercu, Polacy w gronie seniorów czterokrotnie stanęli na podium MŚ (srebro w 2007 roku oraz brązowe krążki w latach 1982, 2009 i 2015) i mają w kolekcji brąz igrzysk w Montrealu 1976. Ostatnio jednak w szczypiorniaku w wydaniu reprezentacyjnym brakuje spektakularnych sukcesów, bo kwalifikacje do najważniejszych imprez – poza igrzyskami – są obowiązkiem. Sytuację zamierza poprawić Sławomir Szmal. Były bramkarz „Orłów Wenty”, człowiek współodpowiedzialny za sportowe dokonania Biało-czerwonych w XXI wieku, od dwóch i pół roku pełni w ZPRP funkcję wiceprezesa od spraw szkolenia. Najlepszy piłkarz ręczny świata 2009 w październiku ogłosił, że weźmie udział w wyborach na następcę prezesa związku – Henryka Szczepańskiego. Murem za Szmalem stanęli jego niedawni koledzy z drużyny narodowej. Zresztą dla Bogdana Wenty – ostatnio prezydenta Kielc – w przypadku wygranej wybitnego golkipera została przewidziana ważna rola w nowych władzach ZPRP. Były selekcjoner męskiej kadry miałby reprezentować naszą federację w kontaktach z zagranicą. Przed laty reprezentant Polski i Niemiec, europoseł 2014–18, miałby szansę wejść do władz EHF lub nawet wyżej. W środowisku jest rozpoznawalny, grał w Barcelonie, zna języki obce. Idealny kandydat do zastąpienia Egipcjanina Hassana Moustafy, panującego w IHF (Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej) od 2000 roku. Również 24 lata pozostaje na stanowisku – trenerki szczypiornistek Zagłębia Lubin – Bożena Karkut. Aby dogonić Szkota Aleksa Fergusona, w latach 1986–2013 szkoleniowca futbolistów Manchesteru United, była wybitna skrzydłowa polskiej kadry potrzebuje trzech lat. Właśnie poprowadziła Miedziowe do piątego tytułu – czwartego z rzędu – mistrzyń Polski, więc wyniki ją bronią. Rekordzistą pozostaje Amerykanin Connie Mack, który w latach 1901–50 trenował baseballistów Philadelphia Athletics. Wyśrubował wynik, bo od początku był współwłaścicielem klubu. Ciekawe, jak długo dane będzie pracować Kalaberowi z naszą hokejową kadrą? Życzę Słowakowi, by pobił wszelkie rekordy!