ĐUKANOVIĆ ŠIRI GOVOR MRŽNJE PROTIV SRBIJE I SRPSKE CRKVE

Crnu Goru danas vodi “kvislinška vlada” koja je ustoličila “veleizdajnika Joanikija”. Kabinet premijera Zdravka Krivokapića je “nacistički ratni štab - Hitlerova Vučja jazbina”. SPC je “okupatorska institucija” i “verna sluškinja Aleksandra Vučića” koji je “postavio kokardu na glavu” Dritanu Abazoviću. Patrijarh Porfirije “reprezentuje mračnjake i grobare pravoslavnoga hrišćanstva”.

Ovo je samo delić govora mržnje uperenog protiv Srbije, SPC i zvaničnika crnogorske vlade, pre svega Zdravka Krivokapića i Dritana Abazovića, koji promovišu pojedini crnogorski mediji bliski Milu Đukanoviću, predsedniku Crne Gore.

Slična kampanja, ali sa blažim tonovima, odnosno “između redova”, vodi se na društvenim mrežama i u pojedinim medijima u regionu, pre svega u Hrvatskoj i BIH. Tu se od Srbije pravi babaroga koja je “odabrala Crnu Goru da u njoj započne svoj novi krvavi pir”, zastrašuje se da je “cilj uhapsiti Mila Đukanovića, a da je sledeća na udaru Bosna”, pod “dirigentskom palicom Vučića i Putina”.

Ukratko, ustoličenje mitropolita na Cetinju je u medijima u Hrvatskoj i BIH predstavljeno kao srpsko -ruska -vučićevsko -putinovska zavera, nariče se što strane sile ne intervenišu “a ovo što se danas desilo je najveći prst u oko NATO”. Čak se kuka što EU i Zapad “ne razumeju ovu priču” i što ovo pitanje tretiraju kao verske slobode, “što apsolutno ne održava pravu istinu”.

PODLAČKI SATRAPI Hrvatski novinar i teolog Drago Pilsnel je sve ovo otvoreno nazvao govorom mržnje i za to javno optužio pojedine kolege.

- Novinar Vlado Vurušić (nije jedini koji to radi u Jutarnjem listu) i njegova redakcija nastavljaju sa optužbama na račun SPC da vodi Crnu Goru u građanski rat i u raspad. To nije novinarstvo. To je govor mržnje sličan onomu na ekstremno desnim portalima i tiskovinama - naveo je Pilsnel na “Tviteru”.

I zaista, moglo bi se razgovarati o ulozi SPC u ratovima devedesetih, ali moglo bi i o pozitivnim promenama koje su joj doneli patrijarh Porfirije i mitropolit Joanikije. Moglo bi se raspravljati o aspiracijama prema Crnoj Gori koje konstantno dolaze iz Srbije čak i iz opozicionih partija, ali moralo bi se konstatovati i da Krivokapić i Abazović nisu baš u toliko briljantnim odnosima sa Vučićem pa da im on stavlja kokarde na čela.

Moglo bi štošta, ali se umesto toga koristi zapaljiva retorika, rabe opskurni “komentatori” i “analitičari”, te prenose saopštenja još opskurnijih pokreta i udruženja. U njihovim izjavima i smatranjima se dehumanizuju politički suparnici koji “smrde” kao “ono što se ne dira, no zaobilazi” i ističe da “tako podlačkih neprijatelja, kao što su beogradski satrapi i njihove podgoričke sluge, u istoriji nijesmo imali”.

Ironično je da sve to toliko podseća upravo na govor mržnje srpskih državnih medija

tokom ratova devedesetih koje je Slobodan Milošević pokrenuo (a Đukanović u početku zdušno podržavao, rekli bi cinici). Podražava se i baštini ta užasna retorika od koje dotični “građanski” mediji, komenatori i analitičari misle da su uzvišeno superiorniji.

RUŽNA REČ

Ipak, u eri društvenih mreža i loš glas daleko se čuje, a ružna reč i gvozdena vrata otvara. Histerija protiv