DOKTERS WAT KLEITRAP
Anelle, my tweede kind, is nou 41 jaar oud, maar ek deel graag hierdie boodskap met ander ma’s.
Ons jongste dogter het amper agt maande lank geskree! Ná vele dokters en dié se gesegdes (“Nou kan jy respek kry vir wat jou ma met jou grootmaak moes verduur”), het ons uitgevind dat die arme kind blaasinfeksie het. Dis sleg as jy weet daar is iets fout, want ek kon die pyn in haar huil hoor.
As gevolg van die konstante pyn en wakker bly, het Anelle op vyf maande gekruip en op sewe maande van die vloer af opgestaan en geloop!
Toe sy tussen sewe en agt maande oud was, het ’n dokter op Stellenbosch ons verwys na een van die beste kinderspesialiste in die Kaap. No name no pack drill, soos hulle sê, en daar daag ons toe by die spesialis op toe Anelle amper agt maande oud is. Sy stap na hom toe, hy maak een van sy onderste laaie oop en daar sit sy en speel met die goedjies in die laai. Hy vra uit en ek vertel. Hy luister en sy finale antwoord is: “Jou kind ly aan ernstige ADHD en sal sub A nooit deurkom nie.”
Ek lag in my binneste en vra hom om asseblief ADHD te beskryf. Die simptome word genoem: byna geen konsentrasievermoë nie; hulle skrik erg vir harde geluide.
Kom ons bly by hierdie twee. My antwoord was: “Dokter, hoe lank sit sy nou al stroopsoet en speel met die dinge in jou laai? Dit is al meer as 20 minute, en vir ’n agt maande oue baba is dit ’n taamlike lang tyd. Tweedens, hou haar nou dop.”
Terwyl ons haar dophou, klap ek my hande kliphard teen mekaar en op sy lessenaar. Anelle kyk op van waar sy met die items in die laai speel, glimlag en kyk weer af om verder te speel.
Toe roep ek haar, tel haar op en sê vir die dokter: “Ek is na jou gestuur omdat jy een van die beste kinderspesialiste in die Kaap is. Wat ’n mors van my tyd! Moenie dit eens waag om vir ons ’n rekening te stuur nie, want ek weier om dit te betaal.”
Die dokter wat my na hom gestuur het, het my gevra om terugvoer te kom gee. Ek is sommer dadelik na sy spreekkamer op Stellenbosch. Hy neem Anelle, haal haar doek af en toets haar urine.
Et voilà! Die kind het toe die hele tyd blaasontsteking. Elke keer wanneer haar koors styg, kry sy net genoeg antibiotika om die kwaai pyn te verdoof en ná ’n paar weke begin die stryd weer. In agt maande het nie een dokter my kind se urine getoets nie! ANTOINET TE THERON, S TELLENBOSCH, WES - K A AP