Swartwitpenspionier boer met maatband

Mnr. Piet Warren van Gravelotte in Limpopo is ongetwyfeld Suid-Afrika se voorste swartwitpensteler. Hy het in 2013 Wildbedryf Suid-Afrika (WRSA) se Presidentsprys ontvang vir sy bydrae tot die bedryf. Verlede jaar is een van sy bulle, Mopani, teen R27 mil

In sy kinderdae, in die 1950’s, was die Gravelotte-omgewing oortrek met wild, veral swartwitpense en bastergemsbokke, onthou mnr. Piet Warren, Suid-Afrika se swartwitpenskoning. “Hier was maklik 20 000 tot 30 000 swartwitpense wat wild rondgeloop het in die omgewing,” sê hy. Die omgewing het toe ook baie anders gelyk. Dit was hoofsaaklik grasveld met net sowat 400 groot bome per hektaar. Deesdae is die Gravelotte-omgewing ruie Laeveldse boswêreld met sekelbos en jong mopanieboompies wat op kolle só inmekaar geweef is dat geen dier daardeur kan loop nie.

“Ons boere het die veld jare lank oorbewei met ons beeste en ons het die natuurlike siklus van veldbrande verbreek. Wanneer daar wel veldbrande is, is die gras kort afgevreet en die vure is nie warm genoeg om die verspreiding van pioniersoorte en klein boompies hok te slaan nie.”

OORLEWINGSTRYD

Dié bosverdigting saam met die droogtejare van die vroeë 1960’s het Gravelotte se swartwitpensbevolking geknou. Kort ná die droogte het die plaaslike landdros, John Nel, ’n swartwitpens-advieskomitee op die been gebring om hom raad te gee oor die bewaring van swartwitpense. Die komitee, waarin Piet se pa, John, gedien het, het aanbeveel dat swartwitpense en steenbokke tot kroonwild verklaar en nie meer gejag mag word nie.

Piet sê nes met renosters vandag kon dié verbod nie getalle weer laat groei nie. Hoop het eers begin opflikker toe die diere só skaars raak dat trofeejagters bereid was om vir hul wild te betaal. Hy het in 1975 ’n versoek van ’n jagondernemer, mnr. Jimmy de Smit, gekry om ’n swartwitpens met ’n Amerikaanse kliënt op sy grond te kom