SAMPIOENE UIT PLASTIEK
’n Span Nederlandse mikrobioloë en Oostenrykse nywerheidsontwerpers het saamgespan om ’n stelsel te ontwerp waarin sampioene plastiek verteer en op hul beurt weer deur mense geëet kan word.
In werklikheid beteken dit hulle het ’ n plastiek ontwikkel wat geëet kan word.
Die span van Livin Studio in Oostenryk en die Universiteit van Utrecht in Nederland gebruik die eetbare sampioene Schizophyllum commune en Pleurotus ostreatus (oestersampioene), wat op ’n wye verskeidenheid van hout en talle ander plantaardige substrate bykans oral in Europa, Asië, Afrika, die Amerikas en Australië groei.
Die swam verteer die plastiekbestanddele, maar berg dit nie op nie, wat beteken die sampioene is nog heeltemal eetbaar.
Me. Katharina Unger, ’n nywerheidsontwerper van die Livin Studio, het een van die sampioene geëet wat op plastiek gevoed het. Sy sê dit het aanvanklik ’n baie neutrale smaak, maar kan ook ’n bietjie neutagtig en speseryagtig proe.
Die navorsers gebruik ’n sogenoemde swammutarium, ’n prototipetoestel wat Unger ontwerp het, met spesiaal ontwerpte holtes waarin eetbare sampioene gekweek word. Agar, ’n soort seewierplaasvervanger vir gelatien, word met stysel en suiker gemeng en dien as die sampioene se basiese voeding.
Die plastiek word in ’ n silinder onderin die mutarium met UVstrale behandel. Die bestraling steriliseer die plastiek en sit ’ n afbrekingsproses aan die gang wat die plastiek makliker verteerbaar vir die sampioene natuur te boer, verduidelik Chouteau en Loizeau.
Hulle belaster die Blonde d’Aquitaine verder deur dit as “te duur” en afhanklik van voergraan te beskryf. Voorts besing hulle die Angus se vroegrypheid en gehardheid en die Simmentaler se veldaangepastheid.
Sjef Le Bourdonnec het die sout verder in Franse beestelers se wonde gevryf deur te sê dat hul drie voorste rasse – die Blonde d’Aquitaine, Limousin en Charolais – “geharde”, “atletiese” diere is wat vir werk en melk geteel is, maar nie vir vleis nie. Die Britse Angus, Galloway, Hereford en Longhorn, daarteenoor, lewer volgens Le Bourdonnec die perfek gemarmeerde biefstuk vanaf grasveld.
Sy opmerkings het hom so ongewild onder die Franse gemaak dat hul slagtersfederasie hom summier uitgeskop en terselfdertyd verklaar het dat hulle “verstom is oor die mediablootstelling wat aan iemand gegee word wat homself onderskei deur Franse telers te belaster en ’n betaalde ondersteuner van Britse boere is”.