SKOUE: VOLG NAMIBIË SE VOORBEELD

Die bydrae “Skoue se toekoms” in Manie (LBW , 10 Augustus 2018) het betrekking.

Hier in Namibië stel ons al lankal minimum produksievereistes aan veral vroulike diere waarmee geskou word.

Verse moet voor die ouderdom van 39 maande kalf. Daarna moet koeie ’n tussenkalfperiode van 420 dae handhaaf. Hierdie inligting verskyn op haar skoukaart en is dus bekend aan die beoordelaar. By bulle word skrotums gemeet, en dit moet aan minimum rasstandaarde voldoen.

In die superbulklas word eie beraamde teelwaarde-indekse, die aantal nageslag en die persentasie van die nageslag wat goedgekeur is, tydens beoordeling in ag geneem.

Ná ’n raadsbesluit is ál die beraamde teelwaarde-indekse van Brahmane in die ring vir die beoordelaar beskikbaar. Dit kan deur hom gebruik word om sy plasings te maak.

Mense kan dus sien dat by ons nie net die mooi tel nie, maar die produksie ook.

Groete uit ons beeswêreld. SIGI VON LÜTTWITZ Brief per e-pos ontvang.

PA SE TERUGKEER NA HOENDERS SKOU

Ek moet tog vertel van toe my pa op die rype ouderdom van 70 besluit het om weer ná twintig jaar hoenders te skou.

Dit klink dalk eenvoudig, maar vir die hoenderskouers is dit ’n ernstige storie. Elke hoender móét gering wees. Die hoenders word ook vreeslik ge-groom voor die tyd en kry selfs ’n spesiale rantsoen van sonneblompitte. Die olie in die pitte laat glo die vere mooi blink. Dan word hulle ook afsonderlik in skouhokke geplaas sodat die ander hoenders nie hul vere kan uitpluk nie. As die beoordelaars een vlooi op die hoender kry, word hy of sy summier gediskwalifiseer.

By ons was die situasie egter effens anders. Eintlik chaoties, om dit ligtelik te stel. My ma het in dieselfde week ’n groot rugoperasie ondergaan. Gevolglik moes my pa elke dag op en af na die hospitaal ry. Hy is deesdae nie meer so goed met administrasie en sperdatums nie, en die inskrywings moes reeds teen die betrokke Vrydag ingehandig wees. Die Donderdagmiddag het hy nog nie eens besluit watter hoenders om te skou nie. Dus het hy inderhaas gesoek na ’n klompie wat gering is en die nommers op ’n papier neergeskribbel, sodat ek (sy nie-amptelike sekretaresse) dit kon instuur.

Ek moet sê, ek was nogal erg bekommerd oor dié besigheid, veral omdat hy jare laas hoenders geskou het. Ander mense was die hoenders met spesiale sjampoe en opknapper en blaas die vere met haardroërs droog. Dan skrop hulle ook die pote met borsels en seep en smeer dit daarna met Vaseline sodat dit pragtig kan blink.

My pa se hoenders het egter nog buite in die sand rondgeskrop. Ek het later verneem of hy darem nog onthou dat die hoenders oor twee dae geskou moet word, waarna hy my taamlik geïrriteerd geantwoord het dat ek my moet bepaal by iets waarvan ek iets weet en hom moet uitlos. Hy het immers al meer kere hoenders geskou as wat ek oud is.

Ek het toe maar gemaak soos hy sê en my mond gehou.

In elk geval, die aand voor die tyd het hy teen sterk skemer geskarrel om die hoenders gevang te kry. Hy het hulle sommer vinnig in die kratte geprop en beslis die spoedgrens oortree toe hy na die skouterrein gejaag het.

Daar was glad nie tyd om die hoenders te was nie, nog minder om opknapper op te sit en allermins om enige hoender se vere droog te blaas. Hy was boonop nie seker of hy die regte Silky gevang het nie, want sy bril was soek en hy kon nie kyk of hy die regte ringnommer het nie. Hy’t hom maar in elk geval net so ingeskryf en gehoop op die beste.

Die Saterdag het hy en my dogtertjie gery om te gaan kyk hoe dit by die skou gaan.

Terwyl hulle nog so na sy hoenders soek, roep iemand skielik sy naam uit. Lang storie kort, daar wen hy en sy hoenders toe ’n hele sak vol pryse. Om alles te kroon, is die Silky waaroor hy so onseker was, toe sommer die beste hoender op die skou.

Steeds was dit het einde niet. Die organiseerders kondig toe aan dat alle hoenders direk ná die prysuitdeling verwyder moet word. Die probleem was dat my pa daar was met die kar en nie ’n enkele hoenderkrat by hom gehad het om die hoenders in te vervoer nie. Hy en my dogtertjie moes toe noodgedwonge die hoenders een vir een kar toe dra. Daar was egter te veel hoenders en hulle kon nie almal op een slag dra nie. Hulle het hulle toe maar een-een gedra en in die kattebak geprop. My dogtertjie vertel dit was ’n nagmerrie, want elke keer as hulle die volgende hoender bring, spring die ander lot weer uit.

Einde ten laaste het hulle toe die spul in die kar gekry, al moes hulle met ’n klomp hoenders in die kattebak en met die res op hul skoot terugry Pretoria toe.

Ek wens ek kon dié prentjie op kamera vasvang!

Die aand was my pa weer skoon, maar doodmoeg terug om betyds by die hospitaal te wees vir besoektyd. FRANCI SCHABORT Centurion