Redakteursbrief
Die laaste paar weke was vréémd, vir almal.
Daar is sekerlik geen woord wat dit beter beskryf nie. Wêreldvreemd, wesensvreemd, wildvreemd. Nie van hier nie, onseker, frustrerend, eienaardig-snaaks, hartseer, insiggewend.
Dis nie iets waaraan ek ooit met mening gedink het nie – hoe ek op grendeltyd sou reageer, met inperking die mas sou opkom, hoe dit my swakhede sou ontbloot en hopelik ’n sterk punt of twee sou belig.
En ja, so oppervlakkig en selfsugtig soos dit klink, hoe ek sou maak as ek nie my hare kon kleur nie (dis nou buiten my eie jammerlike badkamerpogings), lipstiffie agter ’n gesigskerm moes dra of nie vinnig op ’n vliegtuig kon klim nie. Waar my gedagtes sou loop met die wete dat baie nie kos het nie en die kans om geld te verdien miljoene ontneem sou word, dat ontelbare vroue en kinders onveilig is in hul huise met skaars ’n uitkomkans en dat SA se werkloosheidsyfer oornag die hoogte sou inskiet. Dat ’n land, ’n wêreld se toekoms, ’n fyn balanseertoertjie sou word.
Hier waar ek nou by my huis in Johannesburg op ’n doodstil, sonnige Sondagmiddag sit en skryf, het ek steeds nie die volle prentjie nie. Ek wissel tussen hoop en wanhoop, tussen giggelsarsies en leë trane, na ander wil uitreik en myself in ’n kokon wil toespin, erkenning van ons situasie en ’n onsinnige “ag, ek’s seker dit sal oukei wees”, tussen angs en skielike kalmte, tussen probeer en wil-wil opgee.
Hoop en probeer vir wat, wonder ek dan. Giggel en huil, maar waaroor? Want nêrens is daar nou die antwoorde wat ons so soek nie. Ons is in niemandsland en ervaar die verlies van wat was. Van die wêreld soos ons dit geken het, met al sy mooi en al sy onvolmaaktheid.
Maar troos lê tog in die wete dat almal swaarkry, want hoe vergelyk jy een se swaarkry met dié van ’n volgende – elkeen se verdriet is persoonlik en uniek. En net wanneer ons op moedverloor se vlakte sit oor leiers wat nie konsekwent in hul optrede is en besluite neem wat ons nie glo in ons, of die land, se beste belang is nie, kom hoop in vele engelmense wat koelkop en gefokus bly in hierdie volksvreemde tyd. Wat bly uitreik en met ’n werkbare oplossing of twee kom.
So luister ek nou die aand radio, hoeka dié medium wat vir my in hartseer tye al soveel troos gebring het. Hulle praat oor Viktor Frankl, die Oostenrykse psigiater en oorlewende van die Joodse volksmoord, wat een van die mees basiese en waardevolste lewenslesse vir ons gegee het: Jý kies hoe jy reageer op omstandighede, ongeag hoe swaar of onregverdig. Jy besluit wat jou houding is. Daarvoor moet jy verantwoordelikheid neem.
Ek móés dit hoor. Ons moet dit hoor. Want die huidige is swaar, onseker en bittervreemd. Dis die lewe. Maar altyd is daar plek vir ’n plan.
Nou is nie die tyd om op te gee nie – nie in ons soektog na eie antwoorde of op drome vir ’n toekoms vir ons en ons land nie. Ook nie op hoop vir ’n nuwe haarkleur nie!
Tot ons weer gesels wanneer die Julie-uitgawe vanaf 19 Junie op die rak is. Soos dié uitgawe (en dié van Mei), is dit bymekaargesit met die SARIE-span wat landwyd vanaf hul huise werk. Dáár is ’n droom en ’n plan wat gewerk het.