KINDERLOSES TREUR ALLEEN

Ons het gehoop 2020 gaan anders wees. Ná jare van probeer om ’n gesin te begin, het ons versigtig optimisties die nuwe jaar ingegaan. Maar toe hoor ons dat ons in vitrobevrugting onsuksesvol was. Die inperking was ’n seëning. Ons kon alleen oor ons groot verlies treur.

Vir paartjies wat met infertiliteit worstel, is alleen treur niks nuuts nie. Die pandemie het dinge egter vererger. Klinieke was toe en grappies oor inperkingbabas volop. Aan almal wat met empatie dink aan ouers wat van die huis af moes werk terwyl kinders tuis skoolgaan, dink asseblief ook so aan die een uit ses paartjies in SA wat tydens die inperking so intens bewus was van hoe kinderloos hulle is.

Soos die weke verbygegaan het, het ek al hoe meer geïsoleerd begin voel. Ná baie seerkry as gevolg van ander se ongevraagde raad het ek maande lank stilgebly. Dit het gevoel asof ek geen doel het nie.

Ek weet nou deel van my doel is om in te lig, hierdie brief is my eerste probeerslag.

As daar ’n SARIE-vriendin in my skoene is: Moenie bang wees om te praat nie, maar kies met wié jy praat. Deel met mense wat vertroosting gee terwyl jy voel wat jy moet voel. Elkeen se hartseer moet erkenning kry. Wanneer jy rou, is daar nie iets soos ’n slegte emosie nie. Die meeste klinieke het ook ’n sielkundige of kan jou na een verwys.

Kom ons hoor mekaar se stories met empatie aan sodat die een uit ses vroue tussen ons bietjie minder alleen kan voel. Alle raad wat jy aan jou vriendin, suster, skoonsuster, dogter of skoondogter wil gee, het sy al ’n miljoen keer oorweeg. Wat sy nodig het, is ’n skouer om op te huil en ’n oor wat met deernis luister.

Esmari Huysamen, Durbanville