Langarra

Bazterrez bazter ibili zalea zen. Amaiurko belai heze goxoetan nahiz Fiteroko muino gorri idorretan. San Birila lotiaren lurretan edo Bargotako sorginen parajeetan. Txangoak egin, ikusi, ikasi… eta ibilian ikusitakoa zein ikasitakoa hitzen bidez erakutsi, kontatu, uhinetan. Oro har, ez ziren ibilaldi luzeak, edonork goiz pasa egiteko modukoak baizik, edonork irratiz astean behin bospasei minutuz entzuteko modukoak baizik. Kontakizun atseginak, zainduak, ederki idatziak, entzulearen gogoa xehetasun honetara edo hartara biltzeko. Izan ere, bidea nondik nora zihoan azaltzeaz gain, bide bazterretan pausatzen zuen begirada, hizpidera bertzelako kontuak ekarrita, kontakizunaren aberasgarri, zentzumenen pizgarri; lore usain gozoak, zuhaitz gerri handi hura, ermita erromaniko hori, historia zertzeladaren bat, pasadizo hau edo hura. Konparaziora, Bizkai edo Gaztelu mendian, oroitaraziko zizun erronkariarrek aurre egin zietela gaztelarrei Oskiaten, eta Arga eta Aragoi ibaien elkargunean, berriz, Peñalengo buru higatutik beheiti amildu zutela anaiek errege Antso Gartzes IV.A. Baina bertze arlo bat ere ekarri zuen maitasunez kontakizunaren harira: euskara. Izan ere, Mendigatxaren berri emanen zizun Bidankoze aldeko txangoan; Zoilo Mosoren uztaren berri, Abodi mendian; Joakin Lizarraga Elkanokoaren berri, Eguesibartik Lakarrira joatean; “elizabesta” izeneko egunaren berri, Alaitz mendiko ibilaldian. Lerro xume batean, hiruzpalau hitzetan, ttaka, hantxe aterako zuen euskararen aipamena, goxo-goxo, entzuleria erdaldunari zuzendua, langarra delakoan jendearen gogoa blaitzeko biderik onena. Duela ia hogei urte, idazki horiek guztiak Euskalerria Irratiaren eskuetan utzi zituen, eta behin euskaraturik, euskal entzuleek ere izan zuten Javier Pagolak ondutako ibilaldi jakingarriak entzuteko parada. Gugan bego. ●