Catar 2022

Oso futbol zalea naiz, txiki-txikita-tik, irundarra, Real Union Kluba historikoa jaio zen herri berberakoa. Bertan ere, Bidasoaren ertzean, gure Stadium Gal eraiki zuten. Roberto Deabru txikia López Ufarte hemen egin zen futbolari. Gero, Errealaren taldean jada, Bixio

Gorriz irundarrarekin eta beste jokalari ahaztezinekin batera –Arconada, Satrustegi, Zamora, Kortabarria, Alonso eta abar–, Alberto Ormaetxearen gidaritzapean, bi Liga Txapelketa jarraian irabazi zituen 80ko hamarkadan, zirrara hura oraindik ere senti dezaket. 2008ko azaroaren 11an, Real Unionek Real Madril Kopatik kanporatu zuenean irundar guztiok sentitu genuen berdina: Stadium Galen 3 eta 2 irabazi genuen eta 4 eta 2 galtzen ari ginenean Bernabeun, Romok egindako golak 90. minutuan hurrengo fasera eraman gintuen. Zein partida bikaina eta zoragarria, handienetariko bat gaindituz. Ezbairik gabe, handiak izan ziren ere Real Unioneko jokalari historikoak, Etxebeste, Errazkin, Sagarzazu, Gamborena, Regueiro anaiak, Elizegi... Eta lehen, Patricio Arabolaza, René Petit, Legarreta, Amantegi edo atezain mitikoa izan zen Antonio El Pajarito Emery, eta gero seme Juan, atezaina ere, nazioarteko entrenatzaile famatu Unai Emery Etxegoyenen attona eta aita, hurrenez hurren. Joan den ostiralean, jaioterrian, Hondarribiko Urrezko Insignia jaso zuen Unaiek eta iaztik Real Unionen jabea da ere. Bizitza begi-kliska bat da… Ehundaka istorio eta bitxikeri nere oroimenean, beste futbol zale askoren bihotzean bezalaxe: kirol hau gozatzea eta defendatzea merezi duen esperientzia partekatua bihurtzen duten oroitzapenak, emozioak eta sentimenduak.

Ez dakit Catar 2022-Munduko Futbol Txapelketari buruz gauza bera esan dezakedan, harekin anfitrioei oso-oso merke ateratzen baitzaie diren erregimen diktatoriala eta ustela nazioartean zuritzea. Dena den, bik ezin dute jokatu batek nahi ez badu: sumindura eta hipokrisia txanpon beraren bi aldeak dira hemen. Joan den igandeko Txapelketa hasierako partidan epaileak aireratu duen txanpona.