La Voz de Galicia (Santiago) - El Comarcal Santiago
Manuel Soto Campeón de culturismo
O veciño de Rois converteu unha afección nunha forma de vida e agora rexenta un ximnasio en Padrón e dúas tendas de suplementación deportiva
«Este deporte é moi sacrificado polo entreno e a dieta que hai que facer»
Manuel Soto Miguéns ( Buxán, Rois, 1981) é un nome coñecido no mundo do culturismo. Bicampión de España no anos 2010 e 2012; subcampión no 2015; campión galego en 2006 e 2009; campión do norte de España neste último ano e finalista en 2012 da competición internacional Arnold Clasic. Son algúns dos títulos deste deportista que rexenta un ximnasio en Padrón, experto en nutrición deportiva, adestrador nacional de fitness e xuíz da Federación Galega de Fisioculturismo e Fitness que, ademais, se prepara para selo a nivel nacional. Empezou a competir no ano 2004 e ten pensado seguir facéndoo.
—¿Como empezou?
—Con 17 anos xa ía adestrar na moto a un ximnasio de Padrón, que acabei collendo eu. Alí vin o cartel dun campionato de culturismo en Narón e fun a velo cun veciño, Suso. Entón xa pensei que para o ano seguinte quería ir eu. Fun a informarme a Santiago a tenda de nutrición de Santi Carro e empecei a prepararme. O primeiro campionato foi no Barco de Valdeorras e foi moi especial porque era a primeira vez que te vías coa tintura e con ese aspecto físico. No ano 2009 xa abrín unha tenda de suplementación deportiva en Bertamiráns e en decembro de 2016 o ximnasio Champions Gym aquí onde está en Padrón.
«Agora preciso descansar; é necesario tras moitos anos de competición»
—¿É moi sacrificado?
—Si o é. Ten en conta que antes de ir a unha competición, de 27 a 30 semanas antes, hai que facer dieta e adestramento de luns a domingo. O que máis estresa é a dieta: hai que comer todo pesado e medido. E andas máis cansado, estresado, mentalmente é duro porque con dieta os problemas fanse máis problemas.
—¿É san?
—O deporte de competición non é ningún e menos cando o levas ao extremo. Pero, se non compites, claro que o é. Fas as túas comidas sans e variadas ao día e vida normal.
—Tralos títulos, ¿a que aspira?
—Por agora a descansar un rato, son moitos anos competindo e mentalmente é necesario. Adestro igual todos os días pero non cun obxectivo. Teño pensado volver a competir, pero non me marco unha data. O certo é que despois de tanto competir non me apetece manter o sacrificio que esixe.
—¿Hai moita afección na zona?
—Cando empecei eu non había ninguén a competir. A raíz de empezar eu, empezaron outros. Agora si que hai, compiten, deixan, e volven. Hai máis afección na zona pero tamén en Galicia.
—¿Que lle diría aos que non ven este deporte con bos ollos?
—Que non opinen do que non coñezan. É certo que hai xente altiva e prepotente, que se relaciona so entre eles, pero non se poden asociar casos puntuais con todo o resto. Recibimos críticas por tomar suplementación deportiva pero, en cambio, socialmente está ben visto tomar cervexas ou o outras copas con alcol e fumar.
—Ten un fillo, ¿gustaríalle que seguise os seus pasos?
—Vai facer 15 anos e é decisión del. Leva vindo comigo dende que naceu. Sempre me acompañou aos campionatos e agora mesmo é el o que me bota a tintura. Grazas a isto viaxou moito e coñece España e parte de Francia e Italia.