La Voz de Galicia (Santiago) - El Comarcal Santiago
«Quen vai á perdiz pode chegar a camiñar 25 quilómetros no monte»
Antonio del Río, de Ordes, destaca que la caza permite disfrutar de la naturaleza
[O. P.] Antonio del Río Viqueira, secretario general de la Federación Galega de Caza en A Coruña y que presidió durante 17 años el colectivo de cazadores de Ordes, hace un rápido análisis de las expectativas cinegéticas en su comarca para la temporada: «De perdiz, regular, coma todos os anos; xabaril hai moito, igual máis do que debera; e corzo, tamén ben. O único no que temos problemas é no coello, pola incidencia da hemorraxia vírica». De ahí que la sociedad realice repoblaciones de conejo y perdiz, y en menor medida, faisán. Es una de las funciones de la Asociación de Cazadores Ordes, que fija una cuota anual de 120 euros por socio. Del Río explica que la repoblación de perdiz es sencilla, no así la que se requiere para el conejo: «Hai que levalo aos tobos, para que se orienten onde teñen o refuxio. Empézase a sembrar en febreiro e bótase ata xuño».
La afición desciende, señala: «Entran moi poucos xóvenes, a maioría dos cazadores somos xente maior. Cada ano vemos menos socios nos cotos, a nivel xeral. Os novos saen de noite, e ata unha certa idade non entran a cazar: se andas de festa todo o sábado, non te vas levantar ás 7 da mañá para ir cazar o domingo». El colectivo de Ordes ronda los 160 socios, frente a 350 en el año 2000.
Y eso pese a que Del Río defiende lo que aporta esta afición: «É un deporte saudable. Camiñas moito no monte, ves a fauna ... Matar ou non é secundario, o bonito é desfrutar dos teus cans e pasalo ben. Un cazador de perdiz pode facer ata 25 quilómetros no monte no día: para a xente maior é unha maneira de facer deporte». Su labor llega a la fauna: «Moitas aves de presa, raposos e ginetas viven dos animais cos que repoboamos», y cree que muchas críticas a la caza parten del desconocimiento de la propia actividad.
La afición tiene además un aspecto social. Si en el rugby los jugadores disfrutan del tercer tiempo, sobre todo en la caza mayor están las reuniones masivas en las que las cuadrillas dan cuenta en la mesa de las piezas cobradas: «Esas comidas fanse habitualmente ao longo do ano. Nós temos o 8 de outubro unha de xabarín e corzo. E logo os días de caza, ás noites, xuntámonos para tomar algo e comentar como foi a xornada. Nesas xuntanzas é onde se contan as maiores faroladas. Xa sabes, cazadores e pescadores ...», dice risueño Antonio.
Y a continuación, al solicitarle una de esas anécdotas que se relatan en las reuniones, Del Río cuenta una propia «que case non é crible. Estaba hai 5 anos ás codornices en Xinzo de Limia cun amigo que ten un can que non sabe nadar, e mira que iso é curioso. Alí, con tanta calor, o can tirouse a unha poza de rego das patacas e era tanta area que o can ía atrás, atrás e non saía. Tívenme que poñer eu en pelota picada e ir rescatar o can. Esa foi unha anécdota das boas». ¿Y es verdad?: «Cóntamo a min», responde riendo, dándola como verdad absoluta.
«A afección vai a menos: os novos saen os sábados e non se levantan ás 7 o domingo»