«Os xulgados de paz deberan manterse e ter máis funcións»

Cun carácter conciliador, cumpre no mes de xullo un ano nun posto ao que se presentou para prestar un servizo ao seu pobo

F«o que máis me gusta son as vodas: para cada unha delas fago unha poesía»

rancisco Arán Amado (Santa Comba, 1963) cumpre en xullo un ano como xuíz de paz de Santa Comba. —Como foi a súa elección? —Presentámonos tres candidatos, voluntariamente, e nomeoume o pleno por unanimidade. Logo enviaron a elección ao Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, que a ratificou. É un cargo que se renova cada catro anos. Iso se non o suprimen antes, porque parece que a reestruturación da xustiza vai nesa liña. Eu penso que é importante mantelos, e aínda deberan ter máis funcións para desconxestionar os xulgados de primeira instancia, porque as atribucións que temos son moi limitadas. Os xulgados de paz tamén evitan desprazamentos aos veciños por estar máis preto deles. —Que lle atraía do cargo?

—O meu mentor, Carlos López Formoso, co que traballei moitos anos, exerceu cerca de 25 anos como xuíz de paz, e eu estivera como substituto a primeiros dos anos 90. Tiña esa espiñiña de seguir un pouco os seus pasos. —Cal é a función do xuíz de paz? —Levamos as cuestións de nacementos, defuncións, e tamén celebramos matrimonios civís e actos de conciliación: cuestións veciñais, por exemplo, se denuncian o corte dunhas pólas nunha eira, lindes de fincas, algunha débeda de pequena contía ... antes de ir ao xulgado a Negreira faise a conciliación no de paz de Santa Comba, e se chegan a acordo xa queda aí. Neste ano as que se presentaron puidemos resolvelas aquí. —É vostede logo o pacificador de Santa Comba? —Xustamente. Neste primeiro ano a experiencia está sendo moi bonita, moi ben. Sobre todo polos casamentos. O anterior xuíz de paz tocaba coa harmónica ou coa frauta, para facer máis amenas as vodas. Eu en cada unha fago como unha poesía, que lles leo como introdución e lles dou despois de recordo. A verdade é que os casamentos son o que máis me agrada. Celébranse no propio xulgado de paz, na casa do concello, e levo doce neste ano. —Contribúen a alixeirar o traballo do xulgado de instrución. —Si. Moitas cousas pequenas xa non van para Negreira, e evítase acumular. Todo o que poidamos facer aquí xa se resolve.

—Que formación ten para exercer este labor?

—Eu son graduado social colexiado e administrador de fincas. Estou á fronte dunha xestoría en Santa Comba, Servigest. E estou estudando dereito pola Universidade a Distancia (UNED). Fáltanme seis materias para rematar a carreira. O meu traballo profesional tamén ten similitudes con esta tarefa, xa que está moi relacionado cos veciños, porque tamén mediamos moito en problemas das comunidades. Xa tiña experiencia nese ámbito da mediación. —Que horario ten o xulgado? —De 9 a 14 horas, de luns a venres, é o horario de atención ao público. Están alí secretario e oficial, eu non estou nese horario. Vou a determinadas a firmar, pero sen horario fixo, salvo que teñamos posto unha conciliación ou unha voda. A maioría dos casamentos son os venres, pero fágoas cando quere a xente; en canto ao horario, normalmente prefiren a partir das 11 horas.

—Cóbrase por ser xuíz de paz? —Algo pagan. Son cento e pico de euros ao mes.

—Non se está por cartos, logo? —Non, non, claro que non. É porque che gusta, e queres servir ao pobo dalgunha maneira.

«resolvemos aquí todas as conciliacións que tivemos, sen ter que ir a Negreira»

[PACO RODRíGUEZ] Arán Amado, no xulgado de paz de Santa Comba, que ten entre as súas funcións a expedición de certificados de nacemento e defunción