Chico en de kraanvogel
Er was eens een man die in Florence woonde. Hij heette Corrado en hij was een edelman, beroemd om zijn liefde voor de jacht en zijn heerlijke banketten.
Op een dag ving meneer Corrado met zijn valk een mooie kraanvogel, die de edelman aan zijn kok Chico overhandigde met het verzoek het dier te roosteren. De vogel was bijna gaar toen een mooie jonge boerenmeid bij Chico op bezoek kwam. Toen ze de verrukkelijke geur van het geroosterde vlees rook, haalde het meisje de kok over haar een van de pootjes van de vogel te geven. Even later werd de kraanvogel naar de dis van de edelman gebracht en meneer Corrado vroeg de kok wat er gebeurd was met het ontbrekende pootje. De arme kok zei stotterend: “Sire! Heer! K-kraanvogels hebben maar één p-p-poot!”
“Wat bedoel je, één poot?” riep Corrado boos. “Denk je nou echt dat ik nog nooit van mijn leven een kraanvogel heb gezien?” Maar Chico bleef volhouden dat kraanvogels maar één poot hebben. “Als ik een levende vogel hier had, zou ik het u laten zien!” De edelman, die geen zin had om in het bijzijn van zijn gasten met zijn kok ruzie te maken, zei: “Uitstekend! We gaan er morgenochtend samen op uit, maar wee je gebeente als ik gelijk heb!”
De volgende ochtend gaf meneer Corrado bij zonsopgang het bevel de paarden te zadelen. “We zullen nog wel eens zien wie hier de leugenaar is”, zei hij grimmig. Chico was graag ervandoor gegaan, maar hij durfde niet. Toen ze bij de rivier kwamen, zag de kok een zwerm kraanvogels. Ze sliepen en stonden daarom allemaal op één poot, zoals kraanvogels doen als ze rusten. “Sire! Sire!” riep Chico. “Kijk eens, heb ik gelijk of niet? Ze hebben maar één poot!”
“Meen je dat nou echt?” vroeg meneer Corrado spottend. “Ik zal je eens wat laten zien!” En terwijl hij dat zei klapte de edelman in zijn handen en slaakte een rauwe kreet. Op hetzelfde moment ontvouwden de kraanvogels hun tweede poot en vlogen klapwiekend op.
“Zei ik het niet, schurk!” riep de edelman. “Zie je nu dat ze twee poten hebben?” Vlug kwam het antwoord van Chico: “Maar Sire, als u gisteren aan tafel in uw handen geklapt had en geschreeuwd, zou die kraanvogel ook zeker zijn tweede poot ontvouwd hebben!”
Toen meneer Corrado dat slimme antwoord hoorde moest hij lachen. “Ja, Chico, je hebt gelijk. Dat had ik natuurlijk moeten doen”, zei hij en gaf de kok een klap op zijn schouder. De twee mannen gingen als vrienden uit elkaar.
(Bron: Supercoloring)