Pien Okkio

Het kind werd Pien genoemd maar eigenlijk heet ze Josefien. De familie heet eigenlijk ook niet Okkio.

Vanaf het moment dat het meisje voor het eerst bewust de wereld inkeek, wisten de ouders, Henk en Inge, dat dit kind heel anders zou zijn dan haar broertje Flip. Uh, ja inderdaad, die jongen heet eigenlijk Philip.

Henk merkte het als eerste. Het zal die speciale band tussen vader en dochter wel geweest zijn, die speciale antenne die vaders met hun vrouwelijke telgen lijken te hebben, of moeders met hun zonen.

Hij zat met haar op schoot en keek vol liefde en trots naar het moois dat hij had helpen scheppen. Hij verslikte zich.

Nou ja, Inge, moet je horen, ze gaf me een dikke knipoog en een grijns. Je had moeten zien hoe ze naar me keek. Zo ondeugend!

Zal wel gas zijn geweest, zei de praktische moeder.

Toen dacht ze dat nog.

In de maanden die volgden, werd moeder Inge ook wijzer. Dat hummeltje bleek vol streken. Kreeg ze de fles, dan lag ze als een engel heel tevreden met de speen in haar mond. De fles werd niet leger. Inge probeerde de speen uit haar mond te trekken, maar de benige kaakjes hadden het latex zuigstuk zo stevig vast dat er geen druppel uit kon. Ze lag zo lekker op die schoot, vandaar.

-Pien?!

Los kwam de speen en Inge zag de oogjes twinkelen.

Een boefje ben je, zei Inge, je wordt later vast toneelspeelster.

Een dikke knipoog was haar antwoord. Piens liefste speeltje was Flip. Samen op de grond op een dikke deken, spelen met autootjes, blokken en poppetjes. Flip was 4 jaar, Pien 5 maanden. Alles wat Flip opbouwde of neerzette werd met een flinke trap van mollige beentjes overhoop geschopt. Alle speeltjes vlogen door de kamer en onder de kasten.

-Mam, ik wil niet meer met haar spelen. Ze schopt alles kapot. Ik denk dat ze voetballer zal worden wanneer ze groot is. Pien lachte breed naar hem.

(Wordt vervolgd)