Hayatımdaki şarkılar

Yakın zamanda izlediğim, günümüz Alman sinemasının yaratıcı yönetmenlerinden Christian Petzold'un filminden bir diyalog.

Sahi, şarkılar kimler için var? Hüzünlü ya da kederli olduğumuz zamanlarda neden kendimizi onlarla teselli etmeye çalışırız? Sevdiğimiz bir şarkının dokunaklı sözleri bize umut olabilir mi, bizi hayata bağlayabilir mi? Hayata tutunmamıza sebep olabilir mi, sevdiğimiz şarkılar? Şarkılar ve müzik olmasa zevk alabilir miydik hayattan? Hayal kurabilir miydik? Neden hep hüzünlü ya da üzgün şarkıların peşinden koşuyorum? Kendime son zamanlarda sık sık sorduğum sorular bunlar.

Şarkıların zamanla ve mekanlarla ilişkisi olduğuna inanırım. Özdemir Asaf 'ın ölümsüz şiiri notalara döken, bir şarkı formunda dinlememizi sağlayan Feridun Düzağaç'ın bestesini ne zaman dinlesem lise yıllarıma ışınlanırım. Bu şarkıyı ilk defa dinlediğimde hissettiğim duyguları bir daha hatırlarım. Eski analog zamanları, cep telefonsuz daha saf yaşadığımız zamanları özlerim ve anarım. Askerliğimi 2004 yılında Muğla'da yapmıştım. Çarşıda dolaşırken bir kasetçiden Murathan Mungan'ın şarkı sözlerinden yapılan ve Ada Müzik etiketiyle yayınlanan

almıştım. Hayatımın başucu albümlerinden biri olmuştur. Ara ara dinlerken bulurum kendimi. Bu kayıt üzerinden onca zaman geçmesine rağmen hiç eskimiyor, eskiyemiyor. Ne zaman dinlesem askerlik günlerim gelir aklıma; onca sıkıntı, onca hasret ve arka planda çalan şarkılar yine avutur beni. Albümde Murathan Mungan'ın öyle güçlü lirikleri var ki, hangisini anlatsam? Athena'nın seslendirdiği mu, Rashit'in içimde fırtınalar kopmasına sebep olan mı, Aylin Aslım'ın

yorumunu mu? Candan Erçetin'in yaşıyormuşçasına söyleyişi… Teoman'ın kalpten hissederek okuması mı?

Ki bu şarkı beni albümde en çok etkileyen şarklılardan biridir.

diye devam eder şarkı sözleri ve ben yine hüzünlere düşerim. Peki ya albümdeki bir sonraki şarkı hangisiydi diye hatırlamaya çalışırken Gülden Karaböcek'in seslendirdiği, insanın ruhuna dokunan dinlerken gözyaşlarımı tutamayışıma ne demeli? Ve ondan sonra gelen

eşsiz yorumuyla seslendiren Cem Karaca'nın belki de son albüm kaydıydı ve ben askerdeyken hayatını kaybetmişti.

Hayat tesadüfler müydü? Sahi neydi hayat? Ve sonra yine düşünürüm müzik ve şarkılar olmasaydı biz insanların hâli ne olurdu? Nasıl avuturduk içimizdeki sızıları? Şarkılar da bir nevi haykırış biçimi değil mi? Düşünüyorum da Türk sanat müziğinin güneşi, ses sanatçısı Zeki Müren'in sesiyle hayat verdiği Avni Anıl bestesi

ne kadar da hayatın içinden, zamansız, dertlerimize derman olan bir şarkı. Aslında tüm bunları yazmama sebep olan, geçenlerde gittiğim Contemporary Istanbul sanat fuarınnda gördüğüm, sanatçı Andrea Leria'nin isimli tablolarının esinleri. Ben bu tabloya bakarken hayatımdan geçen, bana dokunan-, beni ben yapan şarkıları ve izdüşümlerini bir daha zihnimden geçirdim. Sanatın gücü bu olsa gerek. Burada yazılı olanlar hayatımda sadece belli bir zaman aralığında yaşananlardır.

Jimi Hendrix'in yazdığı son şarkı sözlerinden biri olarak bilinen

dediği gibi: “Hayatın hikayesi hızlı göz açıp kapayıncaya kadar, aşkın hikâyesi merhaba ve hoşça kal, tekrar buluşana kadar.”

Hayatınızdaki anları müzikle değerli kılmanız ve müziksiz kalmamanız dileğiyle.

Bu yazı yazılırken Chelsea Wolfe'nin yeni albümü

dinledim. Meraklısına...