Bir adım atmak için ne bekliyoruz!

Toyota fabrikasında 4 yıldır çalışıyorum. 4. senemde bel ve boyunda 6 adet fıtık, sinir hastalığı, sürekli hale gelmiş düşük tansiyonla tanıştım. Son günlerde üretimde çok fazla değişiklik yapıldı. Yeni proje için yapılan değişimler bizlerin üzerine daha fazla iş, daha fazla risk, daha fazla baskı, daha hızlı çalışma olarak yansıdı. Fabrika içinse az zamanda çok iş, az maliyet olarak geri dönüyor.

İçeride bu yaşadığımız baskı bir homurdanmayı beraberinde getirdi. Tabii buna önlem almayı atlamadı yöneticiler. Baskının dozunu fazlasıyla artırdılar. Bir önemli nokta da son bir kaç ay içerisinde iş kazaları yine ciddi bir seviyeye ulaştı. Bu kazalar ciddi sonuçları olan kazalar. Sırf üretim aksamasın diye yöneticiler adeta canımıza gözlerini dikmiş durumda. Bu kabul edilemez ve bu insanlık dışı durumun artık sonlanması gerekiyor. Buna biz çalışanlar olarak bir an evvel önlem almazsak ilerisi için artık herhangi bir şey düşünemiyorum. Geçim sıkıntımızı zaten her defasında yapılan aylık toplantılarda dile getirmemize rağmen şirket bunun için hiçbir çalışma yapmıyor. Mali yılı nisan ayında olduğu için zam için bizi nisana kadar bekletecekler. Bu süreçte yılın son 3 ayı yüksek vergilerden maaşlar ciddi seviyede düşüyor. Yılbaşından itibaren ise nisan ayına kadar 3 ay zamsız çalışıyoruz. Bu durumu hepimiz bildiğimiz halde birlik olmadığımız için hakkımızı arayamıyoruz. Bizlere haksızlık ettiklerini onlara bir şekilde söylememiz gerekiyor. Geçinemiyoruz. Her fırsatta konuşmamıza rağmen, farkında olmamıza rağmen liderler biraz daha bekleyelim diyorlar. Uyutuluyoruz ve bu önümüzdeki süreçte asla böyle olmayacak.

Devletin dayattığı zamlar belli. Her şey en az yüzde 40 arttı. Aldığımız maaş kesinlikle yetmiyor. Beklentilerimiz belli. Üretimin insan onuruna yaraşır bir şekilde yapılması ve kayıplarımızı karşılayacak oranda bir zam. Yani enflasyon oranında bir zam bizi kurtarmaz. Biz de artışlara oranla yüzde 40’a yakın zam bekliyoruz. İçeride ciddi bir homurdanma var ve bu homurdanma yönetimin canını sıkacak seviyede olabilir. Sonucunda bizim haklı mücadelemiz kazanacak. Diğer çalışma arkadaşlarıma sesleniyorum. Bir adım atmak için bir arkadaşımızın kapının önüne konulmasını beklemeyelim. Zaten önümüzdeki süreçte bunlar yaşanacak. Birbirimize ulaşmamız, birbirimize kenetlenmemiz lazım. Bunun için harekete geçmemiz lazım. Aslında hiç zor değil yanı başımızdakine elimizi uzatmak yeter. Çünkü hepimizin sorunu aynı. Hepimizin istekleri aynı. Saygılarımla.

*Bu mektubu yazarken altına nasıl bir imza atsam diye düşündüm. Bu fabrikada kendimi insan değil gerçekten bir robot gibi hissediyorum. O nedenle de kendime “robot işçi” diyorum.