BİR “TARİHE SAYGI” ÖDÜLÜNÜN KONUSU: GEZİCİ SAĞLIK VAGONU

Dört- beş hafta önce “Tarihe Saygı” yarışmasından söz etmiştim. İzmir Büyük Kent Belediyesinin düzenlediği yarışmaya başvuran adaylardan biriydi “456 numaralı Sıhhi İmdat Vagonu”. Ya da halkın adlandırmasıyla. Doktor Vagonu…

Sıhhi İmdat Vagonu, gezici Sağlık Vagonu, Eskişehir Sayrılar Evinde 1927 de başlamış çalışmaya, bana söylendiğine göre.

1927’de, 19 tane yaptırılmış bu vagondan. Ameliyathanesi, ilaç odası, reviri, hasta bakıcı odası, mutfağı var. Bir tek vagona, hiç yer yitirmeden ustalıkla yerleştirilmiş bu bölümler.

Bir yerde kaza mı oldu, kuş uçmaz ”kervan geçmez bir yerde, uzaklarda hasta mı var, yetişsin doktor vagonu…( Usuma, hastasını, karlı yolda, sırtında taşıyan Tarık Akan geliyor…)

Benim sözünü ettiğim sayrılar vagonunun doktoru, yıllar sonra benim yapıtım olan Etimesgut

1927’de bunu tasarlayan, gerçekleştiren insanları gözleriniz dolu dolu düşündünüz.

Gece demeyip, gündüz demeyip, uykuda bile olsalar sayrıların yardımına koşan kişilerin çalışmalarını gözünüzün önüne getirdikçe bu günleri de düşünüyorsunuzdur.

Sarayın hanımlarının değerli taşlar kutularını, sultanın kişisel kasasını doldurmasını, küçücük zorlukları öne sürerek ata yurtlarını bırakmaya çalışanları kim bilir nasıl değerlendiriyorsunuzdur?

Yetkilileri etkileyerek, bu vagonun onarılmasını sağlayanları kutluyorum.

Bu güne ne dersler veriyor değil mi bu vagon?

Bence bu vagon, İzmir’de, Afyon’da, İstanbul’da, Ankara’da, ya da bir başka kentimizde bir alana yerleştirilmeli. Bundan daha anlamlı, daha insancıl, daha güzel bir anıt olabilir mi?