Yine krizin faturası işçiye kesiliyor

Ben metal sektörü üzerine üretim yapan bir fabrikada çalışıyorum. Daha öncede gazeteye yazı yazmıştım. Tekrar yazmanın zamanı geldi diye düşünüyorum. Fabrikamızda sorunlar bitmek tükenmek bilmiyor. Şu an fabrika gündeminde olan, daha doğrusu tüm dünyayı ve ülkeyi kasıp kavuran krizden dolayı işten çıkışlar söz konusu.

Devletten teşvik alan ve vergi ödemeyen tıkır tıkır üretim yapan bir fabrika iken, işveren daralmaya gitmeye karar verdi. “Ekonomik kriz var, sipariş alamıyoruz, fabrika zarar ediyor” bahanesi ile gönüllü çıkış karar aldı. Halbuki fabrika yönetiminin yanlış taktiklerinden kaynaklı olan bir durum.

Üç vardiya sisteminden iki vardiya sistemine geçmek için 160 kişinin çıkması gerekiyordu.

Öncelikle gönüllü çıkışlar yapıldıktan sonra geriye kalan yeterli sayıya ulaşmak için işveren kendisi çıkacakları belirleyip çıkışı tamamlayacaktı. 53 kişi gönüllü çıktıktan sonra fabrikada geriye bir belirsizlik, işsiz kalma korkusu, sıra bende mi kaygısı, önümüz kış nasıl iş bulurum endişesi herkeste hüküm sürdü. Bazılarımız tazminat ve ihbarı yanmasın diye çıkışa

mecbur bırakıldık. Oysaki arka planda otomatik sisteme geçiş yapılıyor. Yeni yeni milyon dolarlık makine siparişleri veriliyor. Ardından kurulumu yapılıyor ve iki katı daha fazla üretim yapılmaya başlanmıştı. Diyelim ki kriz var neden önce işçilerden başlıyoruz? Şimdiye kadar yapılan kârlara ortak değilken bu kârlar işçi ile paylaşılmazken şimdi neden kriz var denilip faturası işçilerden kesiliyor. Çünkü işçi en kolay vazgeçilmesi gereken şey onların gözünde işçi. Onlara göre daha fazla maliyet ve gider. Yok maaşı, yok

Servisi, yok sigortası, yok raporu, yok izni… Derken içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Ali’yi çıkarır Veli’yi alır gelini gidenden daha az bir maaşa çalışır çünkü memleket işsizlik ordusu ile dolu. Bir kaybı yok yani işverenin aksine hep kârlı hep kârlı...