Simfer’de zam verildi ama tıraş parası kadar
Evrensel gazetesi okurları; Kayseri’de 2 bine yakın işçinin çalıştığı metal işletmesi olan Simfer’den bahsedeceğim. Ben Simfer’de asgari ücretle çalışan bir işçiyim. Askerliğimden sonra mutlu bir yuvam olması için sevdiğim kadınla evlendim. Evlendikten bir süre sonra Simfer’e başladım. Annemlerin yanında birkaç ay oturduktan sonra kiraya çıktım ve evimi ayırdım…
Tabii ben bu arada asgari ücretle tek başıma evi nasıl geçindireceğim diye düşünmeye başladım. Babadan kalma bir bağım bahçem bile yok. Kira karşısında geçinmekte oldukça zorlanıyordum. Ay sonunu zor getiriyordum. Bazen de getiremiyordum. Hatta eşten dosttan, arkadaştan sıkça borç aldığım bile oldu.
Velhasıl çocuk olunca geçim giderek zorlaşmaya başladı. Masraflar arttı. Çocuğumun ihtiyaçlarını karşılamak isterken, eşimi ihmal ediyordum, eşime bir şey alsam, çocuğumun ihtiyaçlarını karşılayamıyordum. Kendimi geçtim zaten…
Doğal gazı çok açsam fatura kabarık, az açsam bebeğim üşüyordu. Sosyal hayatımız zaten bitmişti. Eşimle uzun bir zaman baş başa dışarıda bir yemek ya da bir çay içtiğimizi hatırlamıyorum. Çünkü ay sonunu getirmek için kendimize dışarıda vakit ayıramıyorduk. Bazen düşünüyorum acaba iki çocuğu olan ne yapıyor ya da çocuğu okuyan ne yapıyor diye insan bunalıma girmiyor değil.
Sonra dayanamadık tekrardan annemlerin yanına dönmeye karar verdik. Eşimle şu an annemlerde kalıyoruz. Tabii bu arada aile sorunları da bitmiyor. Annemlerin evi küçük, zor sığıyoruz. Ama geçinmek için ay sonunu getirmek için katlanmak zorundayız.
Sözü çok uzatmayayım. Simfer’de uzun yıllardır çalışıyorum. İşyerinde işçi arkadaşlarla sendikalı olan fabrikaları konuşuyoruz. Az da olsa artan ücretleri, sosyal hakları vs… Sonra bir gün “Hadi arkadaşlar biz de yapabiliriz, biz de başarabiliriz birlik olursak” denildi. Sendikaya üye olan oldu. Bu arada devletin 2020 yeni asgari zammı enflasyon karşısında elektriğe, doğal gaza, gıdaya, tütün ürünlerine gelen zamlarla erimişti bile. Patronlar üye olduğumuzu bir yerlerden duymuşlar hemen ayaklandılar. Servisleri fabrikanın kapalı alanına çektiler. İşçilere tehditler başladı. Sıkıştırmalar başladı. Tek tek üye olanları odaya çekip baskılar başladı. İşçi çıkarmalar başladı. Gücümüzden korktular başaracaklar diye korktular. Kârları azalacak diye korktular.
Artık umudumuz fabrikanın yapacağı zamdaydı. Devletin verdiği zam uçup gitmişti. Şubat ayında maaşlar yattı. Beklediğimiz olmadı. Fabrika göz boyamak için çok az miktarda zam yapmıştı. Bu durum kimsenin hoşuna gitmedi. Verdikleri zam bir tıraş parası kadardı. Biz işçileri neden düşünen yok, bizim insanca yaşama hakkımız yok mu? Tatile gitmeye, eşimizle güzel bir vakit geçirmeye, çocuklarımıza her istediğini eşimize hediyeler almaya onu mutlu etmeye hakkımız yok mu? Zorumuza gidiyor patronun bize bir tıraş parası verdiği zam. Gözümüze sokar gibi patronun oğlunun fabrikaya son model arabayla gelmesi.
Biz köle değiliz. Üç kuruşla yaşamak değil, hakkımızı istiyoruz demekte ısrar edeceğiz. Aklı başında hareket ederek. Teşekkürler...