‘Ne yardımlardan faydalanabiliyorum ne iş bulabiliyorum’

PANDEMİ boyunca kendi kaderlerine bırakılan sigortasız çalışan ev işçisi, hasta ve yaşlı bakan kadınlar faturalarını, kiralarını ödeyemediler. Sigortalı bir işte çalışmadığı için borç dahi bulamayan kadınlardan biri de Derya. Derya ülkemizde ilk korona vakasının görüldüğü mart ayında işsiz kalmış: “Yaşlı bir çifte sigortasız ve asgari ücretin altında bir maaşla günde 10 saat bakıyordum. Evime yakın bir yerde olduğu için kabul ettim, arada gelip çocuklarımı kontrol edebiliyordum. Üç çocuğum var, en küçüğü 5 yaşında. Diğerlerinin de yaşı çok büyük değil. Bazen saatlerce aç kalıyorlardı. Babaları 3 yıl önce bizi terk edip gitti. Bir başıma 4 nüfusa bakmaya çalışırken pandemi çıktı.” Yaşlı çiftin yakınları “Ya yatılı kal ya da çık” demişler: “Hastalık bulaştırabilirim diye istemediler. Ben de çocuklardan dolayı işi bıraktım.”

YÜRÜ DERYA YÜRÜ…

Derya günlerce iş aramış ama bulamamış. Sonra iş arayacak parası da kalmamış. Bir komşusu ona haftada 3 gün ev temizliği işi bulmuş. “İlk gün gittim çalıştım. İkinci gün ev sahibi ‘Toplu taşımaya binme, yürü’ dedi. Arabayla 20 dakikada gidiyordum ama ‘Yürü’ dedikleri için günde 1 saatten fazla yol yürüyerek işe gitmeye başladım. Bu defa akşam iş çıkışında da yürüyerek eve gitmemi istediler, ben de işi kaybetmemek için yürüdüğümü söyledim. Evde çocukların aç beklediğini bilmiyorlar. Rahatım için değil bir an önce çocuklara yetişeyim diye arabaya binmek zorundayım. Sabahları erken çıkıyordum yürümek için bu nedenle çocuklar hepten yalnız kalıyordu. Yanında çalıştığım kadının kocası iş çıkışı beni durakta görmüş. Sabah arayıp bana ‘Gelme işe’ dediler. Altında lüks arabası, yediği önünde yemediği arkasındakiler ne bilsin Derya’nın derdini.

Yine işsiz kaldım bu defa belediyeye başvurdum. Kocamın sigortası varmış bu nedenle bana yardım etmediler. ‘Bıraktı bizi gitti’ dedim. ‘Böyle söyleyen herkese inanırsak işimiz var’ dediler. ‘Gelin evime bakın’ dedim, ‘Pandemiden dolayı gelemiyoruz’ dediler, ‘O zaman eşimi arayın bakalım neredeymiş’ dedim ona da ‘Yok’ dediler. Sonuç olarak yardım alamadım. Belki sigortam olsaydı kısa çalışma ödeneğinden faydalanırdım ama o da yok.”

Derya günlerce çocuklarına kuru ekmek verdiğini, her yere başvurduğunu hatta sürekli gittiği için mahalle muhtarının onu görünce artık arkasını döndüğünü söylüyor.

DERYA DAYANIŞMAYLA AYAKTA KALIYOR

“Ben tek değilim ki. Binlerce var benim gibi. Kısıtlamalar sırasında şimdi yarım gün bir yaşlıya bakıyorum. Kalan yarım günde de merdiven temizliği yapıyorum. Konu komşunun bir de Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğinin desteği olmasa biz yaşayamayız. Dernek erzak yardımında bulundu, komşular binalarının temizlik işini verdiler. Şimdi kirayı ödeyebiliyorum ama faturalar çoğu zaman kalıyor. Elektrik 1000 lira olmuştu, “Askıda Fatura” ile ödendi ama gelecek aylarda nasıl yetişirim bilmiyorum. Bu pandemi devam ederse biz böyle yaşayamayız. Nereye kadar insanlar yardım edecek ki. Yasaklar kalkınca babamın köyüne göç edeceğim. Ama güvenceli bir işim olsa çocuklarıma bakan olsa ben tabii ki yeterim.”