Aydın Yurdum
Teknelerimizde filtreydi, impeller’di motorla ilgili bir sürü parçanın yedeğini bulunduruyoruz ama mazot pompasını yedek olarak bulundurmak hiç aklımda yoktu. Bu tecrübeden sonra ilk iş, teknemin motoruna uygun mazot pompasını da yedeklemek olacak.
Dokuzuncu günde güzel bir yemeğin ardından ARC’YE baştan başlamaya karar verdik. Rakip 70 mil ötemizde ama güneye iniyordu. Bu bize bir avantaj sağlayabilir, beş günde onu yakalayabilirdik. Gece artık nazlanan rüzgâr güneydoğuya dönerek ticaret rüzgârlarının doğrulunu ispatlarcasına bizi hedefe doğru götürmeye başladı. Rüzgârın dönmesi ile birlikte
‘2.300 mil kaldı, 2.000 mil kaldı’ gibi kutlamalarla kendimize özel anlar yaratmamızın bahanesi oldu. Birinci hafta yakınımızda tekne olmasının hem iyi hem de kötü yanları vardı. Bir tekne görmek güzeldi ama bizim gibi yarışçılar için bunun anlamı her ihtimali denemekti ve değişken havada balonu aç-kapa epey güç sarf ettik. Bas-indir yaptıkça ekip arkadaşlarımızdan Dede’ye (Barış Ünlü’ye) gönderme yapmadan edemedim! Okyanusun ortasındaydık ve rüzgâr o kadar çok oynuyordu ki sanki Atlantik’te değil, Caddebostan parkurundaydık ve sanki Ayşe Teyze balkon kapısını açıp kapatıyordu.
Gelelim moralimin en düşük olduğu günlere... Hava iyice sertleyip 28-30 knot’lara dayanınca tekne sahibi Per’in ana yelkeni indirip en küçük yelkenimiz olan staysail ile orsa devam etme kararının faturası oldukça ağır oldu. Her ne kadar biz muhalefet ettiysek de bu kararı değiştirmeyi başaramadık. Bütün bir gece yaptığımız ikna denemeleri gün ışığında sonuç verdi ve camadanlı olarak ana yelkeni açmayı kabul etti. Kafadan ciddi dalga ile boğuştuğumuz o gece kimse uyuyamadı ve bu karar devam eden iki günü de olumsuz etkiledi.
Dalgalı orsa seyirde arada teknedeki dergilere bakmaya çalıştım. Ancak birinde iki sene önce salma düşüren kiralık teknenin bağlı olduğu firmanın sahibi suçlu bulunmuş haberi, diğerinde ise Atlantik geçişi yapan bir başka teknenin geçen sene salma düşürdüğünü okumak da içimi rahatlatmadı.
Dalgalara sıkı bir şekilde vururken geçmişte yarıştığım bir teknede salma düşürmüş bir yelkenci olarak elimi neye atsam kötü haber derken, telsizden gelen ‘pan pan’ mesajı ile MOB bilgisini de alınca seyir boyunca moralimin en düşük olduğu saatleri yaşadım.
İşte ekipte morallerin dibe vurduğu o anlarda oltamıza takılan Wahoo (ismini sonradan öğrendik) ve Blue Marlin tüm dengeleri değiştirdi; onları üç gün sonra gelen bir de Mahi mahi takip etti. Açıkçası şanslı balıklardı, hakkını verdiğimizi düşünüyorum. Geçişin en heyecanlı anlarıydı benim için.
Geçiş öncesindeki araştırmalarımda öğrenmeme rağmen beni en çok şaşırtan şey, koca okyanusta düzenli dalgaların arasına gizlenmiş muzır dalgacıkların yarattığı etkiydi. Her şey yolunda, belli bir salınımda giderken bir anda bir dalga havalanıp sizi ıslatabiliyor ya da heçten içeri girebiliyordu. Ekip arkadaşlarımın şaşırdıkları ise aşağıdaki satırlarda yer alıyor...