Benim Adım Feuerbach!.

Türkiye’de belki de en çok oyna nan oyunlardan biri, yeniden sah nede.. Devlet Tiyatroları, çeşitli kent lerde oynadı. Özel Tiyatrolar oynadı.. Lise, üniversite Tiyatro gurupları oynadı..

Neden?. Oynanması kolay da ondan..

Dekor basit. Kostüm masrafı sıfır.. Bir oyuncu ve iki stajyer yeter oyun ekibi için..

Ama oynanması zor.. Çok da zor hem de.. Çünkü o “Oyuncu” dedi ğimin “Büyük” de değil, çok büyük oyuncu olması gerekiyor ki, izlensin..

Tankred Dorst’un “Ben Feuerbach” adlı oyununu Selçuk Yöntem’in 22 yıl sonra tekrar oynaması, oynanmasının hem kolay, hem de zor olmasından değil mi?. Gencecik bir asistan var.

Feuerbach kızıyor. “Ben çoluk çocuğun önünde deneme yapmam” diyor. Sonra hesaplaşmaya başlıyor. Asistanla değil, kendisiyle aslında..

Oyuncu Feuerbach ile, insan Feuerbach’ın hesaplaşması..

Oyuncu denemeye, sahnedeki son rolü Goethe’nin Tasso oyunundan bir bölümle gelmiş.

Oyun kapkaranlık sahnede Feuerbach’ın “Biraz ışık” deyişi ile açılıyor.

Goethe’nin ölümünden önceki son sözü de “Biraz ışık!.”

Sema Engin’in çevirisi ve Ayşenil Şamlıoğlu’nun sahneye koyuşu başa rılı..

Gala olmasına rağmen, kimse konuklara program dağıt ma zahmetine girmediği için, kısa rollerinde alkışladığım iki genç oyuncunun adları nı yazamıyorum. Yapımcılar utansın!. Kendi sanatçıları ve tiyatro seyircisine saygı duymayan yapımcılar!.