Söyleşinin ses kaydını yayımlamak etik mi?

Sabah gazetesinin Yeni Türkü grubunun solisti Derya Köroğlu ile yaptığı röportaj ve sonrasında yaşananlar ‘medya etiği’ çalışanlar için güzel bir ‘vakıa incelemesi’ sayılabilir.

Şuradan başlayalım: Üzerinde bunca gürültü çıkarılan bu haber, aslında ‘onaylı’ bir söyleşi...

Muhabirimiz Tuba Kalcık ile müzisyen Derya Köroğlu önce yüz yüze mülakat yapıyorlar. Köroğlu yayımlanmadan önce söyleşinin son halini görmek istiyor. E-posta yoluyla haberleşiyorlar ve Köroğlu söyleşinin gazetede yayımlanan halini bizzat onaylıyor.

Bu durumda Köroğlu’nun “Cımbızla oradan çekilip parça parça kelimeleri bir araya getirerek bana ‘söylettirilen’ sözlere inanmayın” şeklinde bir açıklama yapması, kimse kusura bakmasın ama son derece saçmadır.

Anlaşıldığı kadarıyla müzisyen çevresinden gelen baskıyla yüzleşebilecek cesareti gösterememiş ve mahalle ırkçılığına yenik düşmüştür.

Peki, Sabah gazetesinin hiç mi hatası yok? Elbette var. Öncelikle ‘onaylı söyleşi’ adı verilen uygulamadan mümkün mertebe kaçınmak gerekir.

Kimi durumlarda bu yöntem tercih edilebilir ama bu da ancak söyleşideki maddi hataların, mantık hatalarının, yanlış anlaşılmaların önüne geçmek içindir. Oturup söyleşinin yeniden yazılmasına ya da bazı bölümlerin bütünüyle çıkarılmasına izin verilemez, verilmemelidir.

Devam edelim...

Köroğlu’nun itiraz etmesi üzerine Sabah gazetesi röportajın ses kayıtlarını yayımladı. Bazı okurlarımız bunu etik bulmadı. Çok sayıda şikâyet mesajı geldi.

Birçoğuna tek tek yanıt verdiğim gibi maalesef bu hususta okurlarımıza katılmıyorum. Ses kayıtlarının yayımlanması kesinlikle etiktir. Hatta sadece etik değil, aynı zamanda gereklidir.

Haber kaynağının gazeteyi yanılttığı ya da önce söyleyip sonra şaştığı, söylediklerini inkâr ettiği durumlarda konuyla ilgili belgeleri yayımlamak gazetenin görevidir. Aksi düşünülemez bile. Sessiz kalmak ciddi bir inandırıcılık sorununa yol açar.