Yaşamın anlamı mı?. Aile.. Dostlar!..
Son günlerde sık sık aileden, sık sık dostlardan söz ediyorum.. İzmir dola yısıyla anlattım, “En Büyük Zenginlik, aile ve dostlardır” dedim..
Döndüm, İstanbul’da da hari ka günler yaşattı ailem ve dostlarım bana..
İki enfes yemekten söz edeyim, hafta sonu keyfi ver sin size..
Hani “Yediğin içtiğin senin olsun, bize gördüklerini anlat” derler ya..
Siz o yemekleri, aile ve dostlarla yiyin de, anlatmayın bakalım..
Necati Akpınar dostum gün lerdir “Kanatçı Dayı’ya gide lim” deyip duruyordu. O sık sık gidiyormuş..
Metin Şentürk, hani, Bebek Yokuşu’nun başında, Etiler’de açtı ya kanatçı dükkanı.. İşte o..
Eee!.. Metin de yakın arkadaşım.. 2000’li yılların başında TRT’nin o efsa ne canlı yayını Tele Pazar’ı yapıyorduk ya, pazarları öğleden sonra.. Sanat, kül
tür, spor, müzik, eğlence programı.. 1e zaman sanatçı diye sıkışsak, iki kişi elleri kanda olsa koşar gelirlerdi. Biri Adnan Şenses, biri Metin Şentürk.
..Ve de nasıl eğlendirirlerdi, hem bizi, hem seyirciyi.. Adnan şimdi yukarlarda..
Metin tüm dolu hayatı ile devam.. Allah uzun ömürler versin..
Ben tavuğun kanadını pek sevmem.. Çocukken Bandırma’da babamın yüz başı maaşı ile ay sonunu kıt kanaat bulur du annem..
Arada bir pişerdi tavuk, köyden baba annem gönderdikçe..
Yemek de protokole tabiydi. İki butu var ya hayvanın. Biri, babama.. Aile reisi.. Öteki ağbime.. Eee!. Şehzade.. Bana göğüs kalırdı.. Beyazı..
Derisi ve gerisi de “Anneler taş yesin, yarımşardan beş yesin” diyen anneme..
Derisi bilirsiniz.. Gerisi işte kanatlar ve eti çıkarılmış göğüsten ne kaldıysa o kemik ler, sıyrılmak için..
Yani “Kanat” tavukta en makbul olma yan yer...
Yani ben öyle bildim, yıllarca..
Ta ki, gazeteci olarak Adana’ya maça gidene kadar.. Ta ki, ordaki meslektaşlar beni Mesut’a götürene kadar..
Yahu millet şapur şupur yerken, imren dim, bir de ben tattım ki.. Vay be?. Neymiş bu kanat yahu!. Zamanla sırrın kanatta değil, Mesut’ta olduğunu öğrendim.. İnanın bahane bulup, sırf Mesut’ta kanat yemek için Adana’ya gittiğim oldu.
O yüzden Amerika’ya gidişimde
Kentucky Fried Chiken’a daldım. Albayın özel sosu ile kanat yedim. Ona da bayıl dım.
KFC Türkiye’ye gelince çok sevinmiş tim. Önceleri çok iyiydi. Sonra bozdular. Ucuz ettiler. Tavadan çıktığı an satarken, bir gün evvelden kalanları yollamaya başladılar. Kanat parası alıp, içine but ve göğüs karıştırdılar. Ben de gitmez oldum. Yani iyisi olunca, kanat lez zet!.
Necati ile sözleştik.. Öğlen gittim, Metin orda.. Ağabeyi Mustafa da orda.. Dükkanı ortakları işletiyormuş. Ayrılmışlar. Kendileri işlet meye karar vermişler.. Menü yok.. Az ve öz.. Mercimek çorbası.. Çine Köftesi ve kanat.. Salata tabii.. Necati’yi bekliyoruz ama ben durma dan biftek atıştırıyorum.. Menüde yok, ama Metin’de var.
İki gülme bir biftek ya.. Fransızlar öyle der ya.. Metin nasıl güldürüyor, anlat tıklarıyla.. Bir yandan anılar.. Bir yandan fıkra dağarcığı.. Anlatması da muhteşem.. Ölüyorum gülmekten.. Bir tanesini, pazar neşesine aldım.. Yanda..
Yani iki gözü görmeyen birisinin yaşam la, dünyayla bu kadar barışık olması ne harikulade bir şey!.
Her ama her şeyden şikâ yet edenler, bu cennet vatanda “Şükür” demeyi unutanlar..
Gidin
Kanatçı
Dayı’ya oturun
Metin’le yarım saat.. Adamdaki neşe ye bakın.. Belki tedavi olursunuz!.
Çorbamız geldi. “Az” dediğime pişman oldum. O çorba için gidilir sadece.. Sonra kanatlar.. Ama ne kanatlar!. Mesut’tan bu yana, bu lezzete ilk defa rastladım.. İlk sözüm, Tefo ile birlikte gelen Necati’ye oldu. “Bir daha gelirken bana da haber ver” dedim..
Patlayıncaya kadar yedim.. Tam o sıra da Mustafa “Köftemizi de tat.. Bu Çine köf tesi” demez mi?.
“Halim olsa bir kanat daha yerim Mustafa” dedim.. Dedim ama, Çine köf tesi de aklımda.. Hani yıllar evvel ağbim götürmüştü, Aydın’a hapiste yatan Mehmet Ağar kardeşimi ziyarete giderken. O lezzet hâlâ aklımda..
Mustafa dayatınca, tattım tabii.. Yahu nasıl yapmışlarsa Çine yolu kenarındaki
Tahsin Usta’yı getirmişler Etiler’e iyi mi?. Karar verdim..
Bir et.. Bir tavuk, bundan böyle, Metin ve Mustafa’ya gittiğimizde.. ★★★
İkinci harika yemek Salomanje’deydi, ertesi gün..
Her perşembe Erol Kaynar toplar, Arabacı, yani Beşiktaşlı dostlarını.. Kuru fasulye pilav.. Ben de giderim.. Dünya neşelisi bir dost gurubudur onlar.. Gittim ki, Serpil orda..
Damat Fethi’nin açık kalp ameliya tı olan bir arkadaşı var. Onu ziyarete gel mişler, Ankara’dan. Serpil beni aradı.. “Öğle buluşalım, seni bir göreyim” diye.. Fethi’nin bir toplantısı varmış.
Ben de “Salomanje’ye gel, bize katıl” dedim. Geldi ama, bize katılmadı. Neden?. Erol, Serpil’i görünce torpil yapmış.. Ona fasulye pilav değil, özel menü.. Erol Kaynar’ın kendi menüsü..
Cafe de Paris biftekle başladık.. Erol o sosun ustasıdır. Sırrı kendisindedir. Başkasına vermez, yaptırmaz. Ara ara bana da yapar yollar. Buzluğumda durur, o sos..
Nasıl bir lezzet.. Serpil koca tabağı sildi süpürdü, sonra kulağıma eğildi. “Bu kadar güzelini Paris’te yeme dim” dedi..
Erol ortalarda yok.. Aşağı mutfağa inmiş gene.. Niye inmiş?.
Gene Serpil’e özel muame le.. Bu herif 40 yıldır mutfa ğa girmez.. Neymiş bu Serpil yahu?.
Bir muz ve ananas flam be geldi ki önümüze, Erol’un spesiyalitesi.. Alev alev tava da pişirip sunar.. En son yıllar evvel Sortie’de aşka gelip yap mıştı..
Nasıl bir lezzet yemeği oldu, etlisi, tatlısıyla..
Ama lezzet sadece tabakta değil. İşin sırrı masa.. Yaptıklarına kalbini ve sevgisini koyan Erol. Hepsi neşe saçan o harika Arabacı dostlar.. Benim can Bacım!.
Vaktin nasıl geçtiğini anlamadım, ina nın!.
İşte bir daha..
“Asıl zenginlik aile ve dostlardır” diyo rum bir daha..
En güzel sofra da, aile dostlarla birlikte oturulandır..
Ailenizin, dostlarınızın kıymetini bilin.. Onları başınıza taç edin!.
Çünkü onlardır yaşamınızın tadı, anla mı!.
Anlamak için gitmelerini beklemeyin!. Buluşun.. Sarılın.. Kucaklaşın!.
Son Sözleri “Rabbimiz, beni kendi haz retine dâvet ediyor.
Artık gitmek zamânıdır. Yâ Azrâil! Çabuk ol! Beni Rabbime çabuk kavuştur!”
Mevlana