Yeni bir kayıp değil ki
Kendisine hep “KoFam” derdim.. “Domates” diyemezdim tabii, o kadar samimi değildik. Benden on dört yaş büyüktü üstelik.
Pazar sabahlarının Kırmızı Koltuk programına sık sık çağırırdık.
Cumartesiden gelir, şık bir otelde kalırdı. Akşamüstü lobide buluşur bol bol sohbet ederdik.
Nur içinde yatsın.
Başarısını göremedik.
1974’te Maliye Bakanı, 1978’de Enerji Bakanı’ydı. İlkinde Kaddafi’den uçak benzini almayı başarmıştı, ikincisinde bir numarasını görmedik.
12 Eylül döneminde yasaklıydı. Bir dönem gözaltına da alındı.
1987’de SODEP’ten meclise girdi, Erdal İnönü’ye üç kez başkaldırdı ama üç kez kaybetti.
1992’de yeniden açılan CHP’ye girdi ve hemen genel başkan oldu.
1999’da meclise bile giremediler, hemen yerini “emanetçi” başkan Altan Öymen’e bıraktı, bir yıl sonra gene koltuğuna oturdu. Bundan sonrası da laf-ü güzaf. Bugün onun aşağılık bir komployla partinin başından “yürü tülmesine” herkes küfür ediyor, o sıralar pek aşağılanmıştı, Kılıçdaroğlu’nu yüceltmek için...
Aynı kişiler şimdi de Tayyip Erdoğan’ın siyasi yasağının kaldırılmasına destek verdiği için onu affedemiyorlar!
1999 seçimlerinde barajı aşamamıştı, 2002 seçimlerinde yüzde 19’a ulaştı.
Mesele de bundan ibarettir.
CHP şimdi daha fazla oy alıyor.
Altı yılı da yatakta ve tekerlekli koltukta geçirdi.
2017’de işi bitmişti aslında, altı yıl daha götürdü.
Ondan nefret edenler bunu açık açık yazamıyorlar, ellerinden geleni kusuyorlar ama lafı döndürüp rahmet diliyorlar.
“Kürt meselesindeki” milliyetçi tutumuna kızıyorlar.
Tayyip Erdoğan’a iktidar yolu açmış olmasını asla affedemiyorlar. Sorarsan demokrat geçinirler. “Bir devir kapandı” diyorlar... O devir 12 Eylül’de kapanmıştı. *erisi magazindir.