Aile Anayasası

Efendioğlu Mermeri üç kuşaktır ayakta tutan tılsım: The talisman, which sustains Efendioğlu Brand for three generations: Family Constitution

Küçük bir atölye ile 1967’de başlayan bir hikayeye yolculuk yapmaya, onun kahramanları, ailesi, hobileri, en sevdikleri, hataları, hayalleri ile tanışmaya hazır mısınız?

Are you ready to read a story, which had started with a small workshop in 1967 and meet the families, hobbies, favorites, mistakes and dreams of the heroes of this story?

Yıl 1974... Doğal taşın büyülü dünyasına atılan adım, İstanbul Bağcılar’da küçük çaplı bir fabrika yatırımı ile biraz daha büyüyordu...Takvimler 1986 yılını gösterdiğinde mermerin ihracat potansiyeli, kendini iyiden iyi göstermeye başlamıştı. O zamanlar özellikle Libya’ya gerçekleştirilen ihracat ön plana çıkıyordu. İhracatın Libya ile sınırlı kalmayacağının hissedilmesi ile birlikte, ticari limanlara yakın bir mermer fabrikası kurmanın gerekliği doğmuştu... Ve yıl 1990.. İstanbul’da başlayan mermer ticaretinin, Gemlik Limanına yakın olması nedeniyle Bursa’da devam edilmesine karar verilmişti..

Doğal taş sektöründeki potansiyeli, büyüme hissini çok önceden hissederek, yatırımlarını şekillendiren Efendioğlu Mermer artık dünyaya açılıyordu...

Yatırımcı, sevgi dolu, demokrat bir baba ve aynı duygular ile yetişmiş üç erkek çocuk el ele verip, büyük emeklerle hayallerle kurulan firmalarını daha da ileriye taşımak için var güçleri çalışıyor, Türkiye ile sınırlı kalmayıp, dünyadaki gelişmeleri yakından takip ediyorlardı.. Öyledir ki 2002 yılında Yunanistan’ın Selanik şehrinde düzenlenen mermer fuarına mermerci olarak katılan tek Türk firması onlardı. Bir de dergi vardı: Taş Dünyası. At year 1974… The first step taken into the magical world of natural stone was growing with a small factory investment in Bağcılar, İstanbul. When 1986 came, the export potential of marble has started to be discovered. At that time, especially exports to Libya was prominent. With the feeling that exports would not be limited to Libya, Efendioğlu family decided to establish a marble factory close to commercial ports ... And in 1990 .. The family decided to move its business, which had started in İstanbul, to Bursa since the city, is close to the Port of Gemlik.

Efendioğlu Marble, feeling the growth potential of natural stone sector long before, and made its investments, accordingly was now opening to the world...

An investor, loving, democrat father and his three sons who grew up with similar virtues, have been working with great effort in order to develop their company, which was founded with great hopes and favors. They were following the latest developments in the world... They were the only Turkish company to exhibit in the marble fair in Thessaloniki, Greece in 2002. There was also a magazine from Turkey: Turkish Stone World.

Henüz 28 yaşındayken babası Halis Efendioğlu tarafından şirket yetkisi kendisine devredilen, bugün hala Efendioğlu Mermer Yönetim Kurulu Başkanlığı görevini yürüten Erol Efendioğlu o günleri şöyle anlatıyor: “Yıl 2002, Abdullah abi (Taş Dünyası Dergisi kurucusu Abdullah Bozkurt) ile Selanik Fuarındaydık. Abdullah abi fuara dergiler getirdi. Dergi paketleri ağır olduğu için taşıyamıyordu, birlikte fuar alanının içine taşıdık dergi paketlerini. Yunanistan’da faaliyet gösteren mermer sektörü sergilediğimiz Marmara mermerlerine inanılmaz bir ilgi gösterdi. Danışmaya sorduğumda fuara katılan tek Türk firması olduğumuzu öğrendim. Bir de dergi olarak sadece Taş Dünyası Dergisi vardı. O fuardan sonra Marmara Adası yabancı kaynamaya başladı. Sonra Atina Fuarına katıldık. Firmamızın çıtasının yükselmesinde bunların çok büyük faydası oldu. Önce Yunanlılarla başladık, sonra tüm dünya... Hamam taşı, kurna taşı olarak söylenen Marmara Mermeri, bir baktık ki dünyadaki önemli isimlerin, çok önem verdiği projelerinde ana taş olarak kullanılmaya başladı. Teksas’ta petrol zenginlerine ait özel bir bankanın tüm alanları, koltuk kenarları da dahil Ekvator adını verdiğimiz Marmara taşımız ile kaplandı. Bu proje için 2005 yılında ticari alanda yılın mermeri ödülünü aldık. Daha sonra da aynı taşımız Donald Trump’un projesinde kullanıldı. Böylece de jet sosyeteye girmiş olduk.”

Küçük bir atölye ile başlayan hikaye bugün, üçüncü kuşak ile birlikte Bursa’nın Orhangazi ilçesinde, yılda 300.000 metrekare üretim, 200.000 metrekare ölçü kesim kapasitesine sahip tesisleri ile dünyanın 5 kıtasında 50’yi aşkın ülkede Türkiye’yi temsil ediyor. Yarım asrı geride bırakan firmanın kahramanları ile görkemli ofislerinde gerçekleştirdiğimiz sıcacık, samimi röportajımızı keyifle okumanız dileğiyle... Erol Efendioğlu, who is still the chairperson of Efendioğlu Marble Board of Directors, who took over this title from his father Halis Efendioğlu when he was only 28 years old, talks about those days as follows: In 2002, Abdullah Bozkurt (founder of Turkish Stone World Magazine Abdullah Bozkurt) and I were in Thessaloniki Fair. Brother Abdullah had brought magazines to the fair. He was unable to carry the magazine packages, as they were very heavy. We carried the magazine packages into the fairground together. The marble sector in Greece showed an incredible interest in the Marmara marble we exhibited. When I asked the fair information desk, I found out that we were the only Turkish company attending the fair. And there was only Turkish Stone World Magazine as a sectoral magazine. Many foreign marble buyers have begun to come to the Marmara Island after the fair. Then we attended the Athens Fair. Exhibiting in these fairs helped the prestige and success of our company a lot. First we started with the Greeks, and then opened to the whole world ... The Marmara Stone, which was said to be the bath stone, became the main stone in many significant projects in the world.. In Texas, all spaces of a private bank belonging to an oil-rich, were covered with the Marmara, which we call the Equator. In 2005, we received the marble of the year award for this project. Later, the same stone was used in Donald Trump’s project. Thus, our stone has gained access to the jet society.

The story that started with a small workshop continues in a factory with 300.000 sqm production and 200.000 sqm processing capacity, in Orhangazi town of Bursa. The third generation of the family promotes Turkish natural stone in more than 50 countries in 5 continents. We hope you will enjoy our warm, sincere interview with the protagonists of the company that left behind half a century…

Erol Efendioğlu nasıl bir çocukluk geçirdi? Sürmene’de ki çocukluğunuzda, babanızla parka gittiğiniz, uçurtma uçurduğunuz zamanlar oldu mu?

Erol: Babamla parka da gittik, sinemaya da. Pazar günleri film seyretmek en büyük keyiflerimizden biriydi. Yılmaz Güney filmleri.. Ne çok severdi O’nun filmlerini. Daha okula bile gitmiyorum, küçücüğüm. İki arkadaş gibi, bir koltukta O, bir koltukta ben. Benim için büyük bir mutluluk. Çok güzel günlerdi... Babanızın asla unutamadığınız öğüdü var mı?

Erol: Sevgi! Torunlarına da bunu aşıladı. Baskıcı değildi. Bizi, tam bir demokrasi içinde ve özgür bir ortamda yetiştirdi. Şiirle, edebiyatla içiçeydik. Babamın 700’e yakın şiiri var. Ben de biraz yazıyorum. Bugünki başarımızda, babamın sevgiye dayalı çocuk yetiştirme zihniyeti ve özgürlük anlayışı çok büyüktür.

Hatice: “Bir aileyi yücelten kadınlardır. Yaşamınız boyunca bu düşünce ile hareket edin.”

Alper: Ben alkol tüketen bir insanım, babamla da oturup içmişliğimiz sohbet etmişliğimiz var. Bundan da çok büyük keyif alıyorum. Bir gün bana, “Yarın öbür gün çekineceğin insanların yanında alkol tüketirken, ne kadar içtiğine çok dikkat et” demişti. Ben de yanlış bir şey söylediğimde utanacağım bir insansa, çok dikkat ediyorum. İşi babanızdan ne zaman devraldınız ?( Erol Efendioğluna soruluyor)

Erol: Ben 28 yaşındayken, babam işi bana devretti. En büyük çocuktum. Elini ayağını çekti. Bir nevi danışman gibi bizi uzaktan izledi. Hata yaptığımızı gördüğü zaman kırmadan dökmeden bize doğrusunu söyledi. Biz de üç kardeş babamızdan öğrendiğimiz şekilde yetiştirdik çocuklarımızı.

How was the childhood of Erol Efendioğlu ? When you were a kid in Sürmene, did you go to the park with your father and fly kite?

Erol: We used to go to parks with my father. Watching movies on Sundays was one of our greatest pleasures. Especially Yılmaz Güney movies.. He loved his films. When I was so young and was not even going to school, we used to watch movie like two friends. This was great pleasure for me. They were the good old days... Does your father have any advice that you never forget?

Erol: Erol: Love! He instilled this feeling even to his grandchildren. He was not repressive. He raised us in a complete democracy and in a free environment. He was interested in poetry and literature. My father has about 700 poems. I write a little bit. In our success today, my father’s mentality of love-based child raising and the concept of freedom are immense...

Hatice: “Women who glorify a family. Act with this thought throughout your life.”

Alper: I am a person who consumes alcohol, we used to drink and chat with my father. I used to enjoy this very much. One day he said to me, “One day, when you are drinking with people, be careful about how much you drink.” Ever since that day, I always remember his advice when I drink alcohol with other people whom I don’t know well. When did you take over the business from your father?

Erol: When I was 28, my father handed me the job. I am the oldest child. He kept his hands off and watched us from a distance, like a consultant. Whenever he saw a mistake, he would tell us kindly. We have raised our children as our father had raised us.

Fuarlarda artık sizi pek göremiyoruz, genelde çocukları gönderiyorsunuz. Siz de ihracat anlamında en azından çocuklara daha büyük yetkiler verdiniz, üretim anlamında da aynı yetkilere sahipler mi?

Erol: Fabrikanın üretim yetkisi tamamen Emrah’ta. Geçenlerde üretim ile ilgili bir talebim oldu. Bu talebim Emrah tarafından kesin kabul görmedi. Bunun üzerine “Emrah, bari söylediğim şeyi 70 gün sonra üretimde yap” dedim. “Bakarız” dedi. Sözün özü yetkiyi verdik ve çok büyük bir sorun olmadıkça da karışmıyoruz çocukların işlerine.

Alper: Mesela babam 30 der, ben 90 derim, 60’ta buluşuruz. Ama Emrah 90 diyorsa 90’da buluşma zorunluluğu oluyor. (gülüşmeler)

Erol: Benim oğlum, benim birimimde çalışmaz. Benim baktığım birimde, Ergün’ün çocuğu çalışır. Manisa ocak satışı, tamamen bendedir. Ama ben ne kadar karışıyorum, yüzde beş var mıdır? (çocuklara soruyor)

Alper: Yok bile. Yüzde 95 Emrah ilgileniyor. Karar vermesi zor durumlarda gelip, babama danışıyor.

Erol: Ben şunu diyorum, ‘Bizim kuşağımız bu yavru kurtlara, avlanmayı öğretecek.’ Eğer nasıl babam geri çekilip, danışman sıfatıyla bize 28 yaşında işi teslim edip, bizi yönlendirip, bize danışmanlık yapıp, avlanmayı öğrettiyse, biz de geride durup, bu kuşağa avlanmayı öğretmeliyiz. Hep ‘ben’ diye ön plana fırlarsak, birgün göçüp gittiğimizde onlar da hiçbir şey öğrenememiş olur.

We no longer see you in the fairs, but your children. It is obvious that you have given more power to your children in terms of export; do they have the same power in terms of production.

Erol: The production authority of the factory is completely on Emrah. I recently had a demand for production. Emrah did not accept this request. Then I said, “Emrah, at least do what I said in the production process in 70 days? We have given them the authority and do not interfere with their work unless there is a big problem.

Alper: For example, my father says 30, but I say 90, we meet at 60. But if Emrah says 90, we have to meet at 90. (Laughter)

Erol: My son does not work on my unit. Ergün’s sons work with me. Manisa quarry sales are entirely on me. But how much do I interfere? (Asking to children)

Alper: Not even. Mostly Emrah decides about everything. He consults to my father in difficult situations.

Erol: I say, ‘Our generation will teach these baby wolves how to hunt.’ As my father taught us the work and handed over the business when I was only 28, we should stand back and teach our children how to hunt. If we leap forward, they can’t learn anything about this business.