Bahar geldi

ış mevsimi gerilerde kaldı. Kar tanelerinin gökyüzünden aheste aheste

tatlı, nakışlı, sükûnetle, beyaz kelebekler gibi savrularak, seyircilerine mektup misali anlattıkları, çocuklara söylediği sevinç nağmeleri hayallerde, hafızalarda, hatıralarda izler bırakarak gittiler.

Beyazlara bürünmüş, tefekküre nâzır yeryüzü sayfasında bütün mahlûkatın ve mevcudatın hafî zikre durduğu manevi, lahuti, istiğrak anları…. Kar mevsimindeki sessizlik, ıssızlık, hareketsizlik, huzur, huşu, nur ile Rabbimize muhtaçlığını, açlığı, çaresizliğini vesile ederek hüzünle, dua ile yalvarma zamanıdır, kış mevsimi.

Kıştaki sessizlik, hareketsizlik ve kefen gibi kar beyazıyla yüzü örtülmüş yaşlı dünyamız; kabri, ölümü ve ölüm ötesi yolculuğu, haşri, ebedi ve sermedi âlemleri çağrıştırır.

Sonbahar göçlerin, hüzünlü vedalarını, kış soğuğu dost ayrılıklarını ve ölümlerin habercisi olarak hislendirir, düşündürür. Gece uykusu ile kış uykusu ölüm iftirakı gibi hissiyatları akla getirir. Mahlûkattan rüzgârın sesi, canlıların nefesi, ağaçların hemhemeleri ve her şeyin duruşu, bakış ifadesi, garip ve mahzundur kış mevsiminde…

Bütün bunlar, kışın soğuk yüzüyle beraber gerilerde kaldı artık. Baharın cıvıl cıvıl, hoş, tatlı, renkli, hareketli, canlı, gülümseyen sevinç haberleri ufuklarda görünmeye başladı.

Kırlarda, dağlarda, bağlarda, bahçelerde bahar müjdecileri belirdi. Bereketli yağmurlar ab-ı hayat gibi sicim sicim serpildi yeryüzüne. Güneşin sıcak tebessümleriyle önce kardelenler, çiğdemler, kır çiçekleri açtı. Ağaçlar tomurcuklandı, kuşlar sevinç çığlıklarıyla uyandılar…

Bahar mevsiminde, mahşeri uyanışla yeni baştan yaratılır her şey, hayat bulur şenlenir, canlılar. Yeryüzü sofra-i nimet olur, bahar bir deste gül. Tabiatın ihtimamlı, sanatlı, zarif nakışlarla, simetrik tasarımlarla, ölçülü mizanlarla, kokularla, renklerle, harika şekillerle süslenip güzelleştiği zamanın adıdır, ilkbahar.

Üstad, baharın gelişini Nevruz-u Sultanî olarak ifade eder. Baharla birlikte mahlûkata yeniden hayat bulup canlanmasını; haşrin delilleri olarak nazara verir. “Nevruz günü bahar mevsimine işarettir; çiçekli, yeşil sahra ise bahar mevsimindeki rûy-i zemindir.”

İsm-i Azam mertebesinde, Hakem isminin izahında büyük kâinat kitabının bir sayfası olan zemin yüzünde bitkiler, hayvanlar taifeleri adedince kitaplar birbiri içinde, beraber, bir vakitte, yanlışsız, gayet mükemmel bir surette, nizam intizam içinde bahar mevsiminde gözle göründüğü anlatılır.

Değişen perdeler, farklı manzaralar, meşherler, sergiler Cenab-ı Hakkın, güzel isimlerinin mahlûkat ve mevcudat üzerinde sanatlı, estetik, ölçülü, nakışlı, nizamlı, intizamlı, hikmetli rengârenk güzelliklerdeki tecellilerinin görüldüğü zaman bahar mevsimidir.

Üstad, talebelerine:“nevruz günü; mahlûkatın bayramıdır. Bizler de onların bayramına iştirak edelim.”demiştir. Mademki bizler cennetasa baharda gelmişiz; bu güzel bayramlar bizlere gelmiş. O halde kardeşler arasında uhuvvetin, muhabbetin, ihlasın bütün düsturlarıyla bayram sevinci, şevki, heyecanı, mutluluğu olması gerekmez mi?

Aşk-ı mutlak, şevk-i mutlak, şükrü mutlak için pür neşeli sevinçler, mutluluklar yaşamamız, kucaklaşmamız, samimi, sadakatli, fedakâr kardeşlik umdelerini yerine getirmemiz için neyimiz eksik?

“Yaşasın sıdk! Ölsün yeis! Muhabbet devam etsin! Şûrâ kuvvet bulsun!..”