RAMAZAN ACZİYETİ ANLAMAKTIR

DUÂ AYI RAMAZAN

A cizliğin suyu katışıksız olmalı. Dilin, halin, vicdanın, bedenin, yüreğin aynı şeyi haykırmalı, aynı şeye inanmalı. Ben acizim, fakirim diyen bir dil, kaldıramamalı kolunu. Hakk’ın huzurunda lâl olmalı, emrine inkıyad ederken taş kesilmeli. Acizliğin dibi diyoruz ya.. Tutunacak sebep olarak hiçbir şey kalmayınca kullanılan söz. Aslında sebep gördüklerimizin de hakikatinde irade yok. Ama ülfet ve ünsiyet alıştırmış, fiillerin ardında illa bir sebep görmeye meftun olmuşuz.

Ramazan bütün sebepleri, sebep bildiklerimizi alıyor elimizden. Fakrın arınmış, damıtılmış, en saf halini gösteriyor bize. Göstermekten öte yaşatıyor. İliklerinde yaşıyorsun, ruhunda hissediyorsun, hasselerinle duyumsuyorsun adeta. Rabbim Müsebbib-ül Esbab Sensin diyorsun. Huzura eğilmenin, tazarru ve niyazın, taat ve istiğfarın, fakrın ve aczin tatlı iklimi sarıyor bedenini. Ramazanın orucu bedenini arındırırken, fakrın bu nafiz hali de ruhunu arındırıyor. Yağmur yağıyor sanki halimize. Bir duâ halini alıyor bütün amellerimiz. Sonu hep Allah’a ulaşan bir mevhibeye dönüşüveriyor. Fakrın gönlüne düşen bir kalp hiç hissesiz kalır mı? Elini Gani-i Alelıtlak’ın huzurunda açan, boş kapatır mı?

Hiçbir şeye sahip, malik değilsin. İradenin gücü elini uzattığın yere kadar. Ona da Allah izin verirse kaldırabiliyorsun. Acizliğini, fakirliğini iliklerinde hissederek, halinde yaşayarak, yaşatarak ve her anında, her halinde dem ve damarlarında yaşayıp aklından çıkarmayarak huzur-u İlâhiye el açmanın doyumsuz lezzetini, Ramazanda tadıyorsun yalnızca. Çünkü en cüz’î amelin olan yeme-içme elinden alınmış. Hiçbir sebep yok bel bağlayıp ardına sığınabileceğin. Hal böyle olunca ihlâsla, samimiyetle, zerre zerre fakr halinle, teslimiyetle duruyorsun huzura. Ellerinle sonsuz huzurun kapısını aralıyorsun.

Acze, fakra, fakrını tam anlayarak Ramazan’ın huzurunda eğilmeye merhaba!