Kâinatın nurlandığı gün

571ayının senesinin Rebîülevvel

on ikinci gecesinde, kâinatın her bir zerresi görülmemiş bir sevince gark olmuştur. Karanlıklar bir anda nurla yırtılmış, her taraf nurla dolmuştur. O gün, kendine bile hayrı olmayan putlar ve sanemler devrilmiş; bin yıldan beri yanan Mecusî ateşi sönmüştür. Cahil insanlarca kutsanan Save Gölü bir anda kurumuş; İran’da Kisrâ’nın sarayının on dört sütunu parça parça olmuştur. Çünkü o an, kâinata şân ve şeref veren, dünyanın ve âhiretin güneşi, Kâinatın Efendisi Hazret-i Muhammed Mustafa Aleyhissalâtü Vesselâm dünyaya teşrif buyurmuşlardır.

Hoş sefa geldin Ya Resûlallah (asm)! Öyle bir geldin ki kâinatı şenlendirdin, ümmetini nurlandırdın, kavimleri helâk olmaktan kurtardın. Çünkü Sen (asm) bu kâinatın baş tacısın, mevcûdatın var olma sebebisin, insanların efendisisin ve Allah’ın Habibi’sin! Sen öyle bir nursun ki, kâinat kitabının kâtibinin kaleminin mürekkebisin ve şu kitab-ı kebîrin âyet-i kübrâsısın. Sen âlemin hem çekirdeği hem meyvesisin. Sen mevcûdatın rûhusun, kâinatın vicdanısın, dünyanın da aklısın!

Evet, o gece ne şereli bir gece. O şereli geceyi Hazret-i Âmine Validemiz şöyle anlatıyor: “Doğum zamanı gelmişti. Kayınpederim Abdulmuttalip, Kâbe’yi tavafa gitmişti. Evdeydim. Birden kulağıma müthiş bir ses geldi. Korkudan eriyecek gibi oldum. Bir de ne göreyim: Bir beyaz kuş peydahlanıp yanıma geldi. Ve kanadıyla arkamı sıvadı. O andan itibaren bende korku kaygı adına hiçbir şey kalmadı. Yanıma bir göz attım: Bana bir ak kâse içinde şerbet sunuyorlar. Kâseyi dikip içer içmez beni bir nur (denizi) sardı. Ve Muhammed dünyaya geldi.” 1

Kâinatın Efendisi (asm) dünyaya teşrif buyurdukları sırada, mübarek annesinin yanında Abdurrahman bin Avf’ın annesi Şifâ Hâtun ile Osman bin Ebi’l-âs’ın annesi Fâtıma Hâtun da vardı.

Ebelik vazifesinde bulunan Şifâ Hâtun o andaki müşâhedesini şöyle anlatır: “Allah’ın Resûlü (asm) doğdukları zaman ben oradaydım. Hemen yetiştim. Kulağıma bir ses geldi: ‘Allah’ın rahmeti onun üzerine olsun!’ Maşrık ile mağrip arası nurla doldu. Hatta Rum diyarının bazı saraylarını gördüm. Sonra Allah Resûlünü kucağıma alıp emzirmeye başladım. Üzerime öyle bir hâl geldi ki vücudum titremeye başladı ve gözlerim karardı. Yavrucağı gözden kaybettim. Bir ses, ‘Nereye gitti?’diye sordu.‘doğuya götürdüler’ diye cevap verildi. Bu sözler hiç zihnimden çıkmadı. O zamana kadar ki Allah Resûlü peygamberliğini ilân eder etmez, hemen koştum ve ilk Müslümanlarla beraber îmân dairesine girdim.”

Evet, 1448 yıldan beri ufkumuz aydınlık elhamdülillâh. O gece kalplere güneş doğdu, ruhlar aydınlandı, âlemimiz şenlendi ve kâinat nurlandı. O gün bu gündür karanlıklar, zulmetler geçici; aydınlık ve nur ebedî. Her taraf nurlu, her taraf aydınlık. Peygamberimizin (asm) ismi ve getirdiği nur, doğudan batıya, kuzeyden güneye her yere ulaştı ve her yeri zapt etti. Devir artık O’nun (asm) devri, zaman O’nun (asm) zamanı. Çağa hâkim olan O (asm). İnsanlığı ayakta tutan O (asm). Beşere rehberlik eden O (asm).

Bu gece O’nun (asm) doğumunun 1448. şerefli yılının yıl dönümü. O’nun (asm) aramıza, kalbimize, dünyamıza gelişini bir kez daha kutluyor ve tebrik ediyoruz. O’na (asm) ve O’nun âl ve ashabına kâinatın zerreleri sayısınca salât ve selâm olsun.

Rabbim bizleri, mahşer günü Peygamberimizin (asm) şefaatine nail olan ve Cenâb-ı Hakk’ın rızâsını kazanan kullarından eylesin. Âmin.

Geçmiş Mevlid Kandilinizi tebrik ederim.

Dipnotlar:

1- Peygamberimizin Hayatı, Nesil Yayınları, s. 64. 2- A.g.e., s. 65.