Angus Macdonald

dheadh am bacan a chuir dhan an dul aig ceann eile ròp agus bhiodh clach againn airson a h-uile bacan airson am bualadh sìos dhan an talamh.

Bha chòrr dha na lotaichean, a bhuineadh do chàirdean dha’m athair aig nach robh caoraich iad fhèin agus nach robh cuir càil ach beagan buntàta, againn airson feur agus a bhith ‘g ionaltradh nan caoraich nach robh sinn a’ cuir gun a’ mhointeach. Bhiodh a lot againn fhìn airson buntàta agus lusan eile a chùl air feur, agus toiseach mo shaoghal bhiodh corc againn cuideachd. Bhiodh Iain Tholostaidh a’ tighinn leis an tractair agus a speal airson gearradh an fheòir. Thoisicheadh sinne an uairsin le na ràcain a’ tionndadh ‘s a’ sgaoileadh na ràthan feòir gus an tiormaichean a’ ghaoth ‘s a’ ghrian iad. Uaireanan gheibheadh sinn nead seilean air a dèanamh le seann chòineach, agus dh’fheumadh sinn a bhith faicileach gun a’ sgrìobadh no thigeadh na seileanan as ar dheidh. Nam biodh an tìde fabharach, cha bhiodh ach dhà na thrì làithean gum biodh e as a’ ghòc. Le bhith furachail, agus a’ sgaoileadh ‘s a’ gòcadh ‘n uair a bha’n aimsir air a shon, bhiodh e tioram gu leòr airson a thoirt a-steach gu ceann na bàthaich airson cruach no sìg a dhèanamh dheth. Bhiodh sinn a’ cuir lìon-sgadan orra, agus cearcal do bhall, air a cheangal ri ceithir bacanan fiodh air am bualadh dhan an talamh, airson an cumail an aghaidh na stoirmean a thigeadh gu cinnteach. ‘S e gliocas a bh’ann, mar a tha fìor ann a roinnean eile dha’r beatha, a bhith deasachadh airson na stoirmean agus an geamhradh. The Press and Journal | Saturday, September 16, 2017 37