આવોો અવોસર ફરી નહીંં આવોષે

એક કલુંા પ્રદશɓનમાȏ મૂકેલુંા એક બિવબિશષ્ટ બિચેત્રી તરાફ સેૌ કોઇની નજરા જતી હેતી. કેટલુંાક એ બિચેત્રી જોઇને બિવચેારા કરાવા લુંાગાતા, કે આમ કેમ? બિચેત્રીમાȏ એક મનંષ્યાંની આકૃબિત હેતી, સેરાસે મજાના રાંગાો પૂયાંાɓ હેતા. એ આકૃબિતના મં ઉપરા વાળ છેવાયાંેલુંા હેતા એટલુંે મં દેખોાતંȏ ન હેતંȏ અને તે આકૃબિતના પગામાȏ પાȏખોો ™નાવેલુંી હેતી. આ જોઇ દરાેકને પ્રશ્ન થીતો, આમ કેમ?

કોઇએ એ કૃબિતના બિચેત્રીકારાને પૂછ્યાંંȏ; “ભાાઇ, આવંȏ કેમ બિચેત્રી ™નાવ્યાંંȏ છેે, શંȏ ભાેદ છેે આનો, સેમજાતંȏ નથીી.”

કલુંાકારાે કહ્યુંȏ; “આ અવસેરા છેે.”

પેલુંા માણાસેે કહ્યુંȏ; “અવસેરા આવે ને ત્યાંારાે તે ઓળખોાતો નથીી, લુંોકો તેને ઓળખોી શકતા નથીી.”

વ્યાંબિō કહેે, “™રાા™રા, પણા આ પાȏખોો પગામાȏ જ કેમ?” કલુંાકારા કહેે, “આ પાȏખોો પગામાȏ એટલુંે છેે કે, એ આવીને ક્યાંારાે ચેાલ્યાંો જાયાં છેે, તે પણા ખો™રા પડોતી નથીી. એટલુંે ખોૂ™ ઝડોપથીી ઉડોવાની ગાબિતથીી અવસેરા ચેાલ્યાંો જાયાં છેે. જે ફરાી હેાથી લુંાગાતો નથીી. અવસેરા ચેાલુંીને જતો નથીી. ઉડોીને જતો રાહેે છેે.”

પેલુંો માણાસે કલુંાકારાની વાત સેાȏભાળી અબિભાભાૂત થીઇ ગાયાંો, અને કલુંાકારાને ઇનામ આપવા લુંાગ્યાંો.

વ્યાંબિōને આજે ખોૂ™ મોટંȏ રાહેસ્યાં સેમજાઇ ગાયાંંȏ હેતંȏ કે, જીવનમાȏ ઘણાી વારા એવી તક આવી મળે છેે, જેનો સેદઉપયાંોગા આપણાે કરાી લુંેતા નથીી તો, એ તક ઝડોપથીી જતી રાહેે છેે, અને ફરાી કદાચે આવતી જ નથીી. પછેી માણાસેે પસ્તાવાનંȏ થીાયાં છેે. આ જીવન પણા એક મહેામૂલુંો અવસેરા જ છેે. એ ફરાી નહેં મળે. આવો અવસેરા ફરાી નહેં મળે આવે, એને માણાી લુંો, એનો પૂણાɓ સેદઉપયાંોગા કરાી લુંો, પરામાથીɓ કાજે અને સ્વઆત્મ કલ્યાંાણા કાજે જે કરાવંȏ પડોે તે અવશ્યાં કરાી જીવન અવસેરાને મહેામૂલુંો ™નાવી દો.

એટલુંે જ કોઇએ ગાાયાંંȏ છેે, “આજની ઘડોી તે રાબિળયાંામણાી.” જીવનની દરાેક ક્ષણા રાબિળયાંામણાી છેે. એનો સેદઉપયાંોગા કરાી જીવી લુંો, આજની ઘડોી ફરાી નહેં આવે. સેમયાં વીતી જાયાં એ પાછેો આવતો નથીી. વહેી ગાયાંેલુંાȏ વહેાણા, ફરાી આવે, ધન - દોલુંત જતી રાહેી હેોયાં તો ફરાી આવે, પણા માનવનંȏ જીવન અને વહેી ગાયાંેલુંો સેમયાં ફરાી પાછેો લુંાવી શકાતો નથીી જ.

બિચેત્રીકારાના બિચેત્રીમાȏ જે કિફલુંસેૂફી છેે, એ જ જીવનની સેાચેી કિફલુંસેૂફી છેે. જીવન અમૂલ્યાં છેે. એની દરાેક ક્ષણા અમૂલ્યાં છેે. એને કોઇ ભાૌબિતક વસ્તં સેાથીે મોલુંી કે તોલુંી ન શકાયાં. ધમɓ અને સેȏસ્કારા એ નીબિતમત્તાાના ધોરાણાો જ જીવનને ઉત્તામ અને સેાથીɓક ™નાવી શકે છેે. આજે બિવશ્વમાȏ ધમɓ અને સેȏસ્કારાના મૂલ્યાંોનો હ્રાાસે થીતો જોવા મળે છેે, નૈબિતકતા ભાૂલુંી માનવી સ્વાથીɓ અને ભાોગાબિવલુંાસે કે ઉપભાોકતાવાદ તરાફ દોડ્યુંો છેે, જે બિવનાશની દોડો છેે, માટે માનવીએ ચેેતી જઇને સેદબિચેȏતન કરાવંȏ જરૂરાી છેે.