SZERSZY I GLEBSZY KANAt PANAMSKI
Kanał Panamski obchodził w 2014 r. 100-lecie rozpoczęcia budowy. Z tej okazji zorganizowano jubileuszowe uroczystości i oddano hołd tysiącom robotników, którzy zginęli przy budowie w wyniku wypadków, malarii i febry. Historia budowy kanału zaczyna się w XVI w., kiedy hiszpański król Karol V Habsburg nakazał znalezienie połączenia między Atlantykiem i Pacyfikiem. Z uwagi na ogrom trudności technicznych próby budowy kanału zostały podjęte dopiero pod koniec XIX wieku przez Francuzów. Trudne warunki terenowe, malaria oraz żółta febra nie pozwoliły dokończyć budowy, pochłaniając ok. 25 tysięcy ofiar. Dopiero w 1904 r. budowa kanału została wznowiona przez Amerykanów. Nie mogąc dojść do porozumienia z kolumbijskim rządem, do którego należały tereny dzisiejszej Panamy, Stany Zjednoczone wsparły ruchy niepodległościowe wywołując powstanie. Następnie w zamian za zgodę na budowę kanału i wyłączność na zarządzanie nim, wsparli powstanie militarnie, doprowadzając do oderwania Panamy od Kolumbii. Można więc powiedzieć, że współczesna Panama powstała dzięki amerykańskiemu zapotrzebowaniu na połączenie między oceanami. Kanał Panamski, był budowany w latach 1904–1914 a oficjalnie został otwarty w roku 1920. Łączy wody Oceanu Atlantyckiego (przez Morze Karaibskie) z wodami Oceanu Spokojnego (przez zatokę Panamską). Jest jedną z najważniejszych dróg wodnych świata, która wydatnie skróciła trasę, jaką musiały pokonywać wcześniej statki. Np. droga morska z San Francisco do Nowego Jorku uległa skróceniu o 14 500 km. Długość kanału wynosi 81,6 km. Płynąc od strony Morza Karaibskiego pokonuje się 11,3 km na poziomie zwierciadła wód morskich, aż do Śluzy Gatuńskiej. Śluza podnosi statki na poziom sztucznego Jeziora Gatún, które jest położone na wysokości 26 m n. p. m. Czas pokonania kanału przez duży statek wynosi przeciętnie 8 godzin.