… nga numri i shkuar

“Milosao” e numrit të shkuar nuk ishte se bënte ndonjë përjashtim të madh nga numrat e tjerë, por duhet thënë se ishte një numër arsyeshmërisht i rëndë. Albanologjia gati i jepte erë temjani. Temën kryesore ia lamë një kishe që mbart shumë histori dhe këtë javë, madje është inauguruar një ringritje e saj, në vendin e dikurshëm. Redaktori shkroi:

KAstriot Marku kishte punuar mirë por jo shumë thukët. Duhet thënë se lexuesi i thjeshtë humbiste dhe nuk kuptonte pse kisha ishte aq e rëndësishme, por puna e Markut ishte mbresëlënëse sa i përket përpjekjes së tij dhe të gjithë shtjellimit. “

shkruajti Marku duke e bërë patetike disi të gjithën. Në fakt, duhet ta zbriste pak dozën e vlerësimit të jashtëzakonshëm për një objekt të tillë.

Në këtë numër ishte edhe fundi i artikullit të Peter Bartl për Mirditën, ku autori shtjellonte idenë se: me ardhjen e një sundimtar protestant, princi Ëilhelm Ëied përfundon ëndrra

Shkrimi ishte shumë i mirë për hir të së vërtetës dhe na ka nderuar e përveç kësaj duhet respektuar edhe përkthimi nga origjinali i Zef Ahmetit.

Tregimi ishte botuar me sensin inkurajues, por autoren e pret një mal i lartë për t’u ngjitur në teknikë nëse do të vazhdoj t’i kushtohet. Në vazhdën e politikës për të ndihur nuk kemi hezituar dhe për të.

Kemi botuar dhe pozitë e Petraq Ristos dhe fjalët që Miguel Angel Bernao kish thënë për të. “

shkruan autori... Asnjë reagim nga kolegët e tij, por besojmë se do jenë shumë “dashamire”. Niçe në këtë numër me Zarathustrën duhet thënë se ishte pak si shumë lodhës dhe i vjetër.

Vetë redaktori shtoi një shënim për Shejzat dhe uron që Ardian Ndreca me skrupulozitetin e tij natyral të vazhdojë punën e Koliqit dhe Camajt... Layout nuk ishte kushedi se çfarë. Tejet i vjetër këtë herë në koncept, por tashmë është vonë për të ndryshuar...