PREJARDHJA

"Prindërit e mi kanë qenë punëtorë të thjeshtë. Unë jam nip kovaçi dhe djalë shoferi. Duke qenë se historia ime ka qenë modeste edhe unë kam bërë një jetë modeste".

këshortja e Alfred Pezës, në prokurori". Aty ajo aty pritet. Të gjithë qeshin, dhe ajo jo. E pyesin se pse nuk qesh. Ajo u thotë më dhemb dhëmballa. U tërhoq dhe kuptoi që babi kishte pasur përpara një histori, edhe erdhi e traumatizuar. Kjo është ajo që politika të paktën duhet të ma kishte falur. Ta kishte kursyer. Problemi janë fëmijët.

Si e pritet lajmin e hapjes së hetimeve.

Me qetësinë më të madhe, sepse ishte e qartë se po shkonte drejt asaj.

Ju keni pasur edhe histori jo të këndshme gjatë karrierës suaj…

Në 1997, pas djegies së gazetës "Koha Jonë" isha në Fier, po shoqëroja një gazetar italian të "Corriere De La Sera". Na ka ndaluar në mes të Fierit, më rrëmbyen e më çuan në komisariatin e policisë. Lajmi i parë ka qenë se zhduket gazetari antiregjim, Alfred Peza. Thuhet që ishte gazetari që i rrinte si një gozhdë qeverisë së Sali Berishës. Ajo që më ndodhi pasi më çuan në komisarit, ka qenë një histori tmerri. Disa njerëz kanë qenë mirditorë, më kanë rrahur me shkopinj gome. Mbi 100 mijë shkopinj kam arritur t'i numëroj dhe kam humbur ndjenjat. Aty ka qenë Belul Çelo dhe në atë moment m'i kishin hequr letrat, blloqet e telefonave, vunë kapuçat në kokë një