“Të përndjekurit- është si të flasësh për litarin në shtëpinë e të varurit”

që janë të vlefshme për shoqërinë. Aty luftohet dhe urrehet njeriu dhe jo fenomeni, fjala vjen i korrupsionit, i tradhtisë, i dhunës e kështu me radhë. Po a nuk është edhe sot e kësaj dite problemi më i madh i njeriut shqiptar fakti se nuk arrin të bëhet bashkë përreth fenomeneve pozitive dhe kundër atyre negative, por bëhet bashkë rreth personave apo lufton personat?

- Mes tyre, ka filma si “Shembja e idhujve”, apo “Komisari i dritës” ku imazhi i klerit përbaltet, çka nuk ndodh vetëm në Shqipëri. Por, këta filma janë xhiruar në kohën që feja u ndalua, janë të vitit 1967. Si i shihni ju këta filma? A e kanë fyer klerin atëherë, a e fyejnë sot?

Që kleri dhe kisha të nxirren nën një dritë negative në art e në kulturë, në titullin ‘ Corpus Christi’ ku Jezusi me dishepujt e tij paraqiten si një grup homoseksualësh. Por ajo çka dallonte propagandën komuniste ishte mohimi i të drejtës së replikës dhe i mbrojtjes apo thjesht i mendimit ndryshe. Të mbroheshe ishte një krim më vete. E drejta e mbrojtjes si një e drejtë bazike juridike dhe themelore e njeriut, mohohej. Zëri i kundërt nuk kishte zë. Kjo është gjëja e rëndë që ndodhi në atë kohë edhe në art e në kinematografi. Ndërsa sot edhe pse del një film si ‘ Kodi i da Vinçit” që flet keq për kishën, del edhe një film si “The Passion” i Mel Gibson apo “Silence” i Martin Scorsese që kanë një vizion pozitiv për kishën dhe për krishterimin.

- Në një intervistë për “GSH”, regjisori Piro Mil-