Universi i fjalës në vëllimin poetik "Kundërpërfytyrimi" të Natasha Lakos

hyrë dhe kur mendon, - do të shprehet poetja "boshësinë e fjalëve plot gjilpëra dhe karfica" …/ duke përmbysur sirtarin për të hyrë në intimiteti e njeriut…/ e përndritur në atë labirint "ku del gjithnjë briri i një filli të një drite tjetër" .../ Si për gjërat e vjedhura, të kthehemi edhe njëherë nga fillimi, - nënvizon ajo te poezia "Zonja të bukura".

Me këtë përmbysje rinovuese, poetja sheh mundësi të pafundme shprehjeje e akte komunikimi verbal. Poezia e kundërpërfytyrimit e shpenguar deri në mrekulli, vërtet e shpalos stoicizmin e pretenduar prej poetes. Çdo poezi është një sprovë me vete tonaliteti dhe strukturimi. Aksioni i saj poetik, i ndihmuar prej talentit të lindur e intuitës së përfituar krijuese, e fokuson lehtësisht kamerën e saj lëvizëse drejt njeriut universal e natyrës universale. Poezia e Na- tashës është e drejtpërdrejtë në kufirin e masës së abstragimit. Ndjesitë emocionale të përjetimit janë drithëruese për lexuesin. Duke luajtur bukur me detajin, poetja realizon distancën e një poezie komforte e të lirë, pa imponuar interpretim e moralizim. Qartësia e shprehjes, pranëvëniet e detajeve brenda poezisë me një thellësi të admirueshme, të lejojnë të vlerësosh dhe të interpretosh këndimin poetik që është sa i vjetër e mitik në origjinë, aq edhe modern e mbresëlënës në ripërtëritje të vazhdueshme. Poetja të krijon mundësinë për ta parë atë gjatë gjithë ekzistencës së shfaqjes së tij artistike. Pikërisht te këndimi/ vargëzimi ajo rimerr format e narracionit epiko- lirik si një bardë e ndërgjegjshme për të modernizuar thelbin ekzistencial e kulturor të shfaqjes së tij. Qetësia olimpike e përshkrimeve të gjeografisë shpirtërore poetike në plazmën e vetëdijshëm e surprizues erëborziloku e përshkon gjithë vëllimin. Ai rrjedh i ndjerë e jo i kërkuar e i stisur, është i pasforcuar por i vetëshpallur me një muzikalitet pritës e jo vetmitar. Mendimi metaforik i fabulës poetike rizgjohet nëpërmjet imazheve të përsëritura metonimike. Vargëzimi i kulturuar, gjerësia epike e përshkrimit krijojnë një poetikë të strukturuar estetikisht. Palimsesti i portretizimit të njeriut në projektim të shumësisë së tij prozaike nuk e ka penguar poeten të shprehë relativitetin e së bukurës dhe së mirës, neutralitetin e paqes dhe urrejtjes barbare. Në qerthullin e vargut të saj mbështillet e vërteta si vetë jeta në përkohshmërinë dhe përjetësinë e saj. Tërësia e poezive të vëllimit është testamenti poetik i Natasha Lakos në të cilin poetja ka ende shumë për të shkruar…

Hija e Kullës së Babilonisë bie ende mbi çdo metaforë, bie mbi trupin e çdo gjuhe, bie mbi të gjithë botën atje ku jeta e njeriut thotë fjalën e vet! Kundërpërfytyrimi është gjurma e asaj që ishim e duhet të jemi.

… Nuk do të kishte kënduar Huancita/ më i sigurt në botë, sikur të mos ishte/ kundërpërfytyrimi.

Po çelin kumbullat e mbushura me lule të bardha, të imëta.