... nga numri i shkuar
tan të bardhë të hijshëm.
Mund të shoh sytë e vjehrrës së saj që lëshojnë pak zymtësi pastaj buzëqeshin kur më shohin mua që përqëndrohem tek ajo.
Unë nuk jam aq e lumtur saqe kisha pritur në ditën e saj të martesës por nuk e di pse. Ndoshta sepse do të më mungojë apo mbase është një arsye tjetër që s‘ e kap dot pikërisht tani. Në këtë moment arrij ta kuptoj çfarë do të thotë ndjenja e amësisë dhe e dashurisë gjithashtu.
Gëzimi që përshkëndit në sytë e Xhemalit më bën të ndjehem e kënaqur. Mezi marr frymë, kam një shtrëngim në gjoks dhe ndjej një peshë të rëndë që më bën të mos ndihem rehat.
Si në shumicën e dasmave kuvajtjane, ceremonia zyrtare është planifikuar më herët, para dy muajsh. Unë e vonova martesën derisa ajo të përfundonte provimet. Ajo ka qenë me të gjatë dy muajve të fundit pas fejesës por në darkë ka fjetur me mua deri këtë ditë. Tani ajo do të shkojë tek shtëpia e saj e re. Unë e ndjej me të vërtetë që po e humbas atë; e di se do të më vijë për vizitë por nuk do të fle më në një shtëpi me të.
“Ai është shumë i pashëm, shikoje” një zë krrokëllues më ndërpret mendimet. Është nëna e tij. I jap një buzëqeshje të shtirur që nuk më del nga zemra.
“Unë e dua atë mam” zëri i hollë i Noriyah më kishte gërricur veshët një ditë. Ishim ulur në dhomën e ndjenjës dhe po bisedonim me të. I fola për të dhe i thashë që ajo ishte shumë e re për tu martuar por ajo insistonte për të hyrë në portën e martesës. Ishte hera e parë që vajza ime kishte shprehur lirshëm emocionet e saj në atë mënyrë. “Unë e dua atë” kishte thënë ajo. Nuk doja t’ia thyeja zemrën, kujtoja vuajtjet e saj pas vdekjes së babait të saj dhe fjalët më ngecnin në fyt. “A je e sigurtë?” e pyeta. ‘ Po, mam, të lutem” kishte qenë përgjigjia e saj. Nuk mund të harroj sytë e saj që po më luteshin të bija dakord dhe unë pranova. Me kapluan emocione të papërshkueshme. Ajo kishte qenë një fëmijë i errësirës, pa një burrë në jetën e saj, kështu që ajo ishte aq e lumtur që dikush kishte rënë në dashuri me të. Unë isha mposhtur nga sytë e saj të bukur. Doja të refuzoja vdekjen e rinisë time pasi u bëra e vé.
Mendimet më bënin të dal nga karakteri si tingulli i një xhami që thyhet duke më shkundur nga kujtimet. Por nuk e di përse ende ndihem në ankth. Dyshoj nëse dikush mund të mposhtë fuqinë e vetmisë time. Të gjithë njerëzit që po ndjekin dasmën më rrethojnë por s’mund të ma heqin këtë vetmi.
‘ Oh, do të doja që kjo gjendje të