"Eksodi i trojanëve të artit pamor" Dialog me piktorin Parid Dule
pasioni i madh për botën e artit në përgjithësi. Dikur flisnim për Sgarbin si stacion kulturor në jetën e një piktori tanimë është tejkaluar si moment kondensimi të prurjeve artistike?
Mendoj se ka shumë piktorë shqiptarë, të cilët kanë nevojë për mbështetje më të shpeshtë të kritikës mediatike. Ata i kanë humbur këto benefite, sepse shumë piktorë të traditës thuajse janë harruar. E shoh si një fatkeqësi mbarëkombëtare këtë fshirje të kujtesës.
Cila ishte risia te kjo eksperiencë udhëtimi si përfaqësim artistik në Nju Jork?
Prezantova 5 punë, kompozime, një portret e një peizazh. Ishim shumë pranë qendrës së Nju Jorkut. Unë nuk isha, por punët e mia më përfaqësuan denjësisht me menaxherin e njohur Salvo Nugnez. Sigurisht punët patën një rrjedhshmëri. Të gjithë artistët ishin nga Milano, por kishte edhe artistë nga qytete të tjera të Italisë.
Edhe ekspozita e dhjetorit ishte shumë domethënëse në Milano, me prezantimin e parë dinjitoz e të suksesshëm, ku ishte i pranishëm Sgarbi. Pastaj eventi i Bolonjës ishte një motivim i ri edhe në momentin e Spoletos së Nju Jorkut. Ata kishin predispozitën që unë të merrja pjesë në këtë ekspozitë kolektive. U prezantua ngjarja artistike me jehonë edhe tek "Kanali 5" i "Mediaset"- it nga Pipo Baudo. Në një moment tjetër u vlerësova në Palermo edhe me titullin "Kalorës i arteve", një titull honorifik që është domethënës, madje fondacioni "Kostanca" është bekuar edhe me vulën e Papës për bamirësinë e artit në botë.
Si vijoi ngjarja e fati i punëve tuaja përtej detit?
Po të vijojmë të kthehemi në kohë , premio e Nju Jorkut u finalizua në Milano me ekspozitën kolektive të fituesve. Pesë artistë, të cilët ishin prezantuar me mbi 40 punë, kurse unë u përfaqësova me 4 peizazhe në vaj e një kompozim. Pati një reaksion vërtet pozitiv tek artdashësit e të ftuarit në ceremon- inë e çeljes. Piktura ime shprehet me gjurmë nga realiteti, dallohet nga ngjyra, teknikisht të treguara përmes njollave të forta.
A keni vijimësi në punën tuaj krijuese?
Në qoftë se do të pretendoj se po filloj tani të pikturoj, atëherë nuk kam bërë asgjë deri tani. Prandaj e shoh si një vijimësi e më duhet të mendoj se jam këtu tani, andaj më duhet të vazhdoj.
Sot me gjithë ndihmën e njohjes së talenteve në art përmes teknologjisë së komunikimit, po vijon përballja me spekulimet e ankandeve, ku lëmshe njollash shiten miliarda euro e veprat në kualitetin e Xhirafave të Dalisë, Madonave të Leonardos apo vjelëset e Van Gogut rrinë larg vëmendjes së publikut vlerësues. Si raportoheni me këtë fenomen edhe në prezantimet tuaja në Europa dhe në Shtetet e Bashkuara?
Si thoni, cila është më e bukur, një pikturë e Dalisë apo një rrëmujë mbi telajo? Mendoj se më tepër bëhet shou sesa realisht kemi art të mirëfilltë. Problematikë më duket mënyra sesi media apo kri- tika i jep vlerë artificialisht kësaj vepre artistike. Po ta shohësh ka një ndikim të artit afrikan. Puna ka një vlerë të caktuar, pastaj lajthitjet me miliona janë për të ngritur vlerën e një artisti, i cili mbase nuk jeton më. Të interesuarit mbase do të kishin bërë mirë ta vlerësonin në gjallje të përzgjedhurin e ankandit, e ndoshta mund të kishte kryer punë më të mira sesa kualiteti i servirur.
Si është raporti me institucionet e art- kulturës?
Nga njëra anë është interesi reciprok galeri- artist. Por, ajo që është më e rëndësishme është vlerësimi që realizon një galeri ndërkombëtare, duke më renditur në të njëjtin kualitet në botimet e referencat e saj. Kështu, më duhet të ruaj tempin e të qëndroj në frekuenca të përafërta me përfaqësuesit e artit të bashkëkohësisë.
Tipari të cilin vlerësoj tek prurjet e reja të Paridit si njeri krijues është kuraja për të zbuluar përmasime të reja piktorike, duke qëndruar vijues i mjeteve klasike, shpatës së penelit e mburojës së telajos.
Kontrapunktet e kërcimit të motivit të përzgjedhur ( tematikave) nga njeriu duke kërkuar daljen e labirintit drejtuar për tek e bukura në ciklin e nimfave, nga natyra e qetë e vërtetësia e thjeshtë e udhëtarit tradicional mbi gomar drejt e në kërkimin e galaktikave të reja vjen në partneritet me bashkudhëtaren muzë, e kthyer në një arketip femëror të botëve të tij brenda kuadratit. Thirrja e tij e pasionit të përfshin jo vetëm në shijimin, por emocionin e fillimit të një pikture të re. Kur mund të shohim tre brezni artistësh pamorë si "etërit" tuaj Hektor e Bardhyl Dule, juve at e bir Parid, Matis të ekspozuar me punët tuaja tek Galeria Kombëtare e Arteve?
E vlerësoj që kujtohesh për këtë iniciativë familjare, por e shoh të realizueshme mbas kthjellimit të qiellit me problemet e politikës aktuale në këtë moment që po kalojmë. Unë kam shumë dëshirë për të kryer këtë rit, pastaj të përballem nëpër botë me artin e bashkëkohësisë për të matur veten. Dua t'i qëndroj konsekuent mendimit tim profesional.