Lufta brenda llojit
( vijon nga faqja 1) shumë pika në të cilat shqetësohet për varfërinë, për përmirësimin e jetës, për ngritjen e nivelit ekonomik… Unë do të kërkoja prej Lulzim Bashës që jo vetëm të mbajë figurat e njohura, kundërshtare të tij, por, të kthejë të gjitha figurat e ikura prej PD- së. Më së pari të kthejë entuziazmin e munguar dhe të luftojë seriozisht për premtimet e dhëna. Kthimi i entuziazmit të munguar bëhet duke luftuar oligarkët e asaj partie. Së dyti, hapja e partisë në qendër dhe në bazë do të sjellë entuziazmin e munguar. Siç e theksova edhe më lart, koha që kalon PD- ja është një fenomen i natyrshëm. Kështu duhet vlerësuar nga të gjithë. Qysh në Greqinë e lashtë, demokracia ka lindur në kuvendet e shesheve me pjesëmarrjen e demosit në këto kuvende. Në librin e tij të fundit, Servet Pëllumbi e sheh me skepticizëm gjenerimin e vlerave demokratike në politikën liberale. Ai sjell shifra të tilla për një rënie të parimeve demokratike edhe në vendet e zhvilluara. 49 për qind janë vendet e zhvilluara që kanë “forma të demokracisë”, ndërkohë që 4.5 për qind e tyre përjetojnë një “demokraci të konsoliduar”. Vendi ynë, besoj se nuk përfshihet as në këtë 49 përqindësh. Fushata e fundit e Edi Ramës ishte një fushatë populiste, personale. Dhe fitorja e tij e fundit, për mendimin tim, ishte çuditërisht një fitore populiste, personale. Me intuitën e tij të veçantë ai kuptoi se fitoret sot janë të tipit “Trampi”. Fol shumë, ulu gju më gju me masat, premto shumë, bindi ata se ti je njëkohësisht njeriu i tyre dhe Mesia i tyre. Dhe kaq! Fitorja vjen vetë. Urdhëroni timonin, zoti Rama. Dhe na udhëhiq në këtë udhëtim abstrakt. Them “abstrakt”, pasi çdo lëvizje lind nga idetë, jo nga populizmi. E kam thënë edhe një herë tjetër; nuk ka progres kur nga “progresi” e pëson populli. Nuk ka progres me taksa të larta dhe me pensione të vogla. Nuk ka progres pa thithur investime të huaja, sidomos ato amerikane dhe gjermane. Në fushatën që kaloi, Lulzim Basha premtoi ulje taksash dhe rritje dyfish të pensioneve, por, premtimet e tij ishin tullumbace në ajër, të pakonsultuara në forumet e partisë dhe të pambështetura në fakte.
Po i mbyll këto shënime me shpresën e krijimit të një klime të re mirëkuptimi dhe kolegjiale, brenda Partisë Demokratike. Asnjëherë nuk duhet humbur shpresa. Asgjë nuk bëhet pa pak optimizëm. Çdo situatë kapërcehet kur ke shpresë dhe besim tek e ardhmja. Partia Demokratike lindi si një nevojë e domosdoshme e pluralizmit në këtë vend. Më kujtohen ato ditë e net dhjetori. Sa të gëzuar ishim! Po lindte një parti e re, e cila do të përfaqësonte në Parlamentin e ri shtresat që gjer në ato ditë quheshin “shtresa të përmbysura”. Tashmë, pas 27 vjetëve, jemi përsëri ne që meditojmë rreth kësaj partie të re, të vjetër, që u vjetrua aq shpejt, e që duhet të rilindë sërish si Feniksi nga hiri i vet.