E majta është sëmurë që kur imiton të djathtën

tikore ka treguar se nuk sjellë efekte sinjifikative ( të rëndësishme) në punësim. Kërkimet më të fundit të Fondit Monetar dhe enteve të tjera kanë demonstruar që mbrojtja e pakët e punës është e lidhur në mënyrë të drejtpërdrejtë me rritjen e indeksit të pabarazisë në të ardhurat ekonomike. Përballë këtyre evidencave ( provave) mund të themi se nuk është shfaqur asnjë dyshim nga ana e udhëheqësve socialistë, të cilët kanë promovuar politika të tilla. Shumica, në fakt, ende argumentojnë vlefshmërinë e zgjedhjeve të tyre. Një shembull tjetër ka të bëjë me privatizimin. Një sasi e konsiderueshme e shitjeve shtetërore gjatë çerekshekullit të fundit në Europë është bërë nga qeveritë e majta, duke përfshirë edhe ato italiane. Aktorët kryesorë të gjithë kësaj vendimmarrjeje, në debatin politik, janë justifikuar me heqjen dorë nga papërgatitur nga dallga e mëkëmbjes shtetërore pas krizës së 2008ës. Së fundi, le ta konsiderojmë politikën e liberalizimit financiar si hapjen ndaj lëvizjeve ndërkombëtare të kapitalit. Partitë socialiste kanë mbështetur pa hezitim masa të tilla. Përralla e globalizimit të kapitalit, si një faktor stabiliteti, paqeje dhe emancipimi social u bë një nga pikat themelore programore të këtyre forcave politike dhe në një farë mënyre, slogani kundërshton punëtorin ndërkombëtar. Pas recesionit ( kthimit pas) të madh në mbarë botën dhe krizës pasuese të eurozonës, edhe në raportet e Fondit Monetar Ndërkombëtar dhe të institucioneve të tjera në favor të liberalizimit të flukseve financiare u shfaq një shqetësim i madh në lidhje me efektet destabilizuese të lirisë së lëvizjes ndërkombëtare të kapitalit. Liderët socialistë, gjithsesi dukeshin të çorientuar nga rryma politike të udhëhequra nga Corbyn e Melenchon, që shfaqin haptazi kritika kundrejt apologjive të vjetra të tregut të lirë. Ky është tundimi për të kopjuar një të djathtë të re, atë ksenofobe, pikërisht mbi temën e emigracionit. Sinjalet e kësaj forme të re të kameleonizmit mund të vihen re edhe në Itali, ku më shumë dhe më shpesh Partia Demokratike rrëshqet në drejtim të kërkesave më të parëndësishme kundër emigracionit dhe shpeshherë e ashtuquajtura e majtë radikale nxit ksenofobinë dhe pretendon të justifikohet me idenë se emigrantët kontribuojnë në uljen e pagave dhe kushteve të jetesës së punëtorëve aktivë. Edhe në këtë rast janë thuajse të pavlefshëm dëshmitë shkencore, që vërtetojnë se nuk ekziston një lidhje shkakësore ndërmjet emigracionit dhe kriminalitetit dhe aq më tepër, ndikimi modest i migrimit në dinamikën e pagave. Duke pasur para-