Berisha: Si i vdiq djali i vogël në kampin e Tepelenës
Krimet e komunizmit, ish- kryeministri poston dëshminë rrëqethëse të gruas nga Tropoja "Një javë me kufomën e foshnjës nën jorgan"
Ish- kryeministri Sali Ber isha ndau dje me nd jekësit e tij të shumtë në "Facebook" historinë e dhimbshme të një nëne nga Tropoja, e cila kishte humbur foshnjën e saj në kampin e internimit në Tepelenë gjatë diktaturës komuniste. Shkak për këtë u bë vizita e fundit në vendin e tmerrit, të një grupi ish- të mbijetuarish të kampit të përqendrimit të Tepelenës. Ndaj z. Berisha vendosi të publikojë dëshminë rrëqethëse të një nëne, nga Mtosha, Nikaj- Merturi, në Tropojë, zj, Drande Jahja, që humbi në këtë kamp brenda një nate, Zefin, engjëllin e saj të bukur. Historia e dhimbshme e Drandes në gusht të 49- ës, së cilës i kishin vrarë bashkëshortin, është publikuar nga Fatbardha Saraçi ( Mulleti), "Kalvari i grave shqiptare në burgjet e komunizmit" dhe e risjellë nga ish- kryeministri Berisha. "Zefi i vogël, kishte filluar me ec e filloi me fol. Ishte i shkathët, i bukur, krejt si i ati - Vuksani. Por, një natë, e shoh djalin gërmuq, e mora në duar: çfarë të bëja, ku ta shtroja? Qumështi i gjirit më ishte shteruar e asnjë lloj ushqimi tjetër nuk kisha. Po i therte barku e kjo po shkaktonte të vjella. Pas pak minutash e kapën kriza të forta. Nuk fjeti gjithë natën. Asnjë natë nuk vuri gjumë në sy. Fëmijët e mi qanin e përqafonin Zefin e vogël. Kur po ndahej nata me ditën, në ajshal ( në agim), dha shpirt. Unë mbeta shut e ngrirë, pa gjak dhe pa zemër. Shkova në skajin e varreve italiane. Gërmova dheun midis dy varreve, çava gati një metër, e shtrova me gurë, bëmë nga të dy anët një mur rreth dy pëllëmbë. Dita që varrosa atë djalë, ka qenë dita më e lodhshme e më e trishtueshme e jetës sime. Me zihej fryma e nuk më bënin sytë dritë. U përqafuam me vuajtje e dita- ditës përqafoheshim me vdekjen. Po na vdiste shpresa. Na dërguan në kampin e Tepelenës. Nuk kishte as ndriçim as ngrohje. Uria, sëmundja bënin kërdinë… Ne, gratë e vajzat transportonim me shpinë dru të njoma, të rënda plumb, nga malet e Turanit, Bënçës, Dragotit. Transportonim gurë me karroca me rrota hekuri e me tezga. Në vend të kalit tërhiqnim gurë. Çfarë bëhet kështu, nuk ka ditë që s'vdesin nga 10 veta prej sëmundjeve dhe urie. Me erdhi lirimi. Vajzë Zoja ishte njëmbëdhjetë vjeçe. E mora me vete. Ishte mesnatë. Hana si ditë m'drekë. E morëm rrugën për Turan te varri i djalit. Gërmova e gërmova, duart mu bënë dru dhe gishtat më kullonin gjak. Kur zbardhi dita, shkrepi rrezja e diellit. Kam pa atë çarçaf të bardhë, si ditën që e kisha vendos mbi gurë. I kam zbuluar fytyrën. O Zot i madh, nuk kishte ndërruar. Si kokrra e arrës që rri n'terun. Fytyra e zbehtë, sytë e paluem si në gjumë, flokë të bukur ngjyrë gështenjë, as erë, asgjë prej gjejë. E mblodha veten. U përkula e futa dy duart në të dy anët nën trupin e djalit, e mora e lëshova në një çarçaf e mbështolla mirë. Gjithë Sipas Berishës, kryevepra: "Kalvari i grave në burgjet e komunizmit", me qindra personazhet reale të saj, përbën monumentin më madhështor të virtytit, mirësisë, shpirtit të madh, fisnikërisë, dashurisë dhe solidaritetit njerëzor, vuajtjes, sakrificës, qëndresës gjer në vetëmohim për vlerat hyjnore dhe njerëzore të nënës, gruas, vajzës, motrës shqiptare.
rrugës ecja me nxitim me vetulla të vrame ( vrenjtura) e me pamje të ashpër, mos me guxu kush me fol me mua. E strehoj për shtatë jave, në mes të qindra të internuarve e dhjetëra oficerëve pa u rënë në sy. Donte ta rivarroste atje ku kishte lindur. Kështu e mbajta shtatë javë në palë të jorganit. Çdo të diel në mëngjes, shumë herët bashkë me Zojën e lanim në ujë të ftohtë të Vjosës djalin e vdekur. E fshija me peshqirë, e i lyeja me raki gjithë trupin. Më shumë mundime u largova nga ajo skëterrë e kampeve të Tepelenës ku jeta dhe vdekja shkriheshin bashkë…. Nuk u mposhta para vuajtjeve, vështirësive e fatkeqësive. Ruajta nderin e moralin e nuk e ula kryet para kurrkujt, e ruajta të pacenuar krenarinë time personale, por edhe të racës teme e të racës së burrit ( të cilin e kishin vra).. ", mbyllet rrëfimi i Drande Jakja. Sipas ishkryeministrit Berisha, kampet e përqendrimit të Shqipërisë hoxhiste kishin ngjashmëritë dhe dallimet e tyre me kampet e përqendrimit të Gjermanisë naziste. Sikundër, diktatori Enver Hoxha kishte dallimet, por dhe ngjashmëritë e tij të mëdha me Adolf Hitlerin. "Po të mos kishte qenë përkushtimi, qëmtimi, mbledhja dhe botimi i këtyre dëshmive të atyre që mbijetuan kalvarin e Tepelenës dhe kampe të tjera në një kryevepër të letrave shqipe, por dhe botërore të zonjës Fatbardha Saraçi, më e rënda gjemë e luftës së klasave, dimensioni më horror i saj, do të kishte mbetur i varrosur në nëntokën e Tepelenës dhe ujerat e ftohta të Vjosës", shprehet z. Berisha.