... nga numri i shkuar

Ky numër i “Milosao”- s ishte i plotë por edhe pak provokativ. Vendi kryesor i është lënë një shkrimi të Arian Lekës, që kishte trajtuar fatin e autorit shqiptar. I kuruar me kujdes, por më shumë i tërhequr për të mos prishur qejfe, ai kish sjellë realitetet e sotme të njerëzve që shkruajnë shqip dhe krahasimin me ata ballkanas. Një realitet që ishte shumë inferior për sa i përket atyre shqiptare. Në fakt, në momente të caktuara, autori ishte tejet kritik, paçka se nuk kishte emra të përveçëm. “Elemente që do të dëshmonin praninë e një sistemi do të ishin bashkërendimi i projekteve dhe marrëdhënia mes produktit kulturor. Por kjo marrëdhënie nuk vërehet mes veprimtarisë së institucioneve shtetërore, që emetojnë politika kulturore dhe fonde nxitëse dhe faktorëve të tjerë aktivë, si për shembull shoqatat e autorëve e të përkthyesve letrarë, joekzistente apo jofunksionale”, shkroi ai.

Nga ana tjetër, në këtë numër kishim edhe një shkrim që lidhej me kujtimet e atëhershme të bursistit në Gjermani, Gjergj Frashëri. Pak i tepruar në thelbin e vet, por gjithsesi një mundësi për njerëzit që pretendojnë se nuk i lënë të shprehin opinionet e tyre. Në fakt, autori mund të ishte pak më thukët, ndërsa në rastin e kujtimeve, ato shkojnë më shumë me librat sesa me gazetat. Por, për hir të këtij keqkuptimi, ku njerëzit mendojnë se penalizohen, redaktori e pa të ar- syeshme ta lejonte.

citohet ai. Pjesa tjetër i shkon më shumë shkrimit të stërgjatë të Konkordatit, lidhjet e tij me autoritetet austriake dhe Portën e Lartë për të ardhmen e katolikëve të Ballkanit dhe shqetësimet e tjera. Redaktori ndjeu shumë respekt

E në fund, pati vend edhe për një krijim shumë të arrirë të Miroslav Çurçiç nga rajoni, që autori shpesh ka lënë vend në faqet e “Milosao”- s. Në përgjithësi ishte numër i mirë dhe i kuruar me kujdes.