"Arbëreshët nuk janë e vetmja pakicë që është rrekur të falsifikojë historinë"
Mbi identitetin kulturor arbëresh dhe mitet
imit moral ka mbyllur çdo shteg për t'i shkëputur ato operacione prej harresës së përhershme me të cilën kanë qenë dënuar. e, pra, për të evidentuar, përkundrazi anën tjetër të identitetit, atë pozitive dhe jo të përkohshme, që e dallon si një produkt të vërtetë kulturor. Me këtë aspekt, tash që u shkel pakti i gojëkyçjes historiografike dhe u thye heshtja e shekujve dhe e arkivave, do të merren pjesët e tjera të këtij projekti kërkimesh. Bëhet fjalë për ato pjesë të cilat meqë do të realizohen me lehtësi e kënaqësi më të madhe, falë heqjes së barrës së rëndë të mistifikimeve, do të rivendosin me qetësi e rreptësi shkencore jo aq objektivitetin ( e mëtuar) historik - të cilin, duke ndjekur këshillën e Antonino Butitës ( Antonino Buttitta), parapëlqejmë t'ua lëmë historianëve të katundit - të procesit të ndërtimit të identitetit me fjalë, sa sistemin ideologjik që e shkaktoi dhe e ushqeu me një program origjinal e të sinqertë utopik.
Këtë libër ua kushtoj arbëreshëve, të cilët dua t'i siguroj se ata nuk kanë qenë e vetmja pakicë që është rrekur ta falsifikojë historinë për të fisnikëruar origjinën e vet. Në llogoret e kësaj sipërmarrjeje që më vonë ka dalë e dështuar, janë ngujuar, për shembull, familje të kamura serbokroate të Italisë në kërkim të prejardhjes së tyre të ndritur. Por ajo nuk ka qenë as e fundit. Popuj të mëdhenj e të rëndësishëm evropianë i kanë kërkuar në të shkuarën paraardhësit e tyre të lashtë, dhe kur nuk i kanë gjetur në ndonjë dëshmi të hershme, i kanë sajuar. Mirçea Eliade ka përshkruar obsesionin e popujve të Evropës Lindore, të cilët iu drejtuan rindërtimeve më të pabesueshme ( është domethënës rasti i rumunëve që u shpaguan për trazimin e tyre kur i gjetën te legjionarët e Trajanit ( tamam tek ata që patën pushtuar vendin e tyre) paraardhësit e vet); për të mos folur pastaj për anglezët e gjermanët që "do të provonin", pak a shumë në të njëjtën periudhë kur arbëreshët nisën spekulime të ngjashme, krejt të pabaza mitologjike, se vinin nga pellazgët hyjnorë të Homerit; ose për skocezët të cilët meqë s'kishin asgjë më të mirë për të dëshmuar madhështinë e tyre kombëtare, shpikën aty nga fundi i shekullit XVIII prejardhjen e tyre nga Highlands, duke e lidhur edhe me simbole të rreme kombëtare, si kilti dhe gajdja, për të mos u ndalur te poemat e rreme epike të Osianit, që do të linin gjurmë të pashlyeshme në letërsitë e tjera kombëtare. E kështu mund të rendisim dhjetëra shembuj të tjerë, disa prej të cilëve thjesht zbavitës, disa të tjerë më tragjikë. Sajimet, falsifikimet, rindërtimet e sheqerosura të së shkuarës e kanë shoqëruar historinë e njerëzimit dhe shpesh e kanë përgjakur atë: mjafton të sjellim ndër mend arsenalin simbolik të diktaturave të mëdha të shekullit XX. E deri këtu nuk ka asgjë të re. Para zbulimeve të këtij lloji hutimi i atij që ka besuar në vërtetësinë e miteve të rrejshme dhe të simboleve të tyre është i natyrshëm e, madje, i kuptueshëm, veçanërisht kur ushqehet nga ndjenja të sinqerta e të pastra. Por meqë ditët e sotme janë të vështira për kulturat e pakicave, nuk mund të vazhdojmë të tregojmë një përrallë duke ia shitur për të vërtetë historike atij që e ka lënë pas fëmijërinë dhe ka arritur pjekurinë e qetësinë e gjykimit. Duke qenë edhe ne jugorë, jemi të lidhur me leksionin e Vikos dhe ka ardhur koha të bëjmë të ditur publikisht se mjetet tona të analizës janë përtërirë fund e krye dhe që nuk kemi më ndërmend të mashtrohemi as nga kulturat e bakejve dhe as nga bakejtë e kulturave, veçanërisht nga ata që duke e ditur se ç'bëjnë, besojnë se mund t'i përjetësojnë gënjeshtrat e tyre.