Marrëveshja e Hoxhës me Ortodoksët, para në këmbim të statutit
Sinodi i Shenjtë u mblodh me urgjencë më 1 shkurt të vitit 1950 dhe vendosi të suprimonte komisionin e parë dhe ngriti një komision i dytë. Këtë radhë kryesia e kishës nuk ishte më edhe aq e interesuar për të ndërtuar dialog brenda saj dhe u kujdes të neutralizonte çdo lloj opozite që mund të shkaktonte vonesa të panevojshme. Popa nuk u thërrit, kurse Ireneu, ndërsa ngeli pjesë e komisionit, nuk u konsultua më. Kryepeshkopi bashkë me Kokoneshin i paraqitën Banushit projektstatutin vetëm për ta korrektuar nga pikëpamja gjuhësore dhe ajo kanonike e dogmatike. Më pas Vodica ia dërgoi kopjen e statutit për ta firmosur. Në përbërje të komisionit, përveç kryepeshkopit dhe Ireneut, bënin pjesë Dhimitër Kokoneshi, Aristotel Starto dhe Niko Çane. Këtë radhë Vodica thirri në komision nga jashtë kishës edhe dy specialistët e së drejtës Ilia Kota dhe Foni Qirko. Këta të dy nuk ishin thjesht specialistë të së drejtës, por punonjës të strukturave të pushtetit shtetëror. Madje Kreu i dioqezës së Korçës, Agathangjel Çamçe, ishte zhytur në borxhe, kurse peshkopi Irene deklaronte në shkurt të vitit 1945 se ishte detyruar të shiste libra që të mbulonte nevojat e tij më urgjente. Foni Qirko ishte ndër kuadrot e parë që kishin themeluar Sigurimin e Shtetit nga ku u largua në vitin 1948. Gjatë kohës që kishte punuar aty, Qirko ishte marrë, përpos të tjerash, edhe me çështje të klerit. Pa opozitë të brendshme komisioni mbaroi punë shpejt dhe e kishte statutin gati për ta paraqitur për miratim përpara kongresit. Përgatitja e kongresit dhe rreshtimi i KOASh- it në anën e regjimit kishte edhe një çmim financiar, të cilin udhëheqja komuniste ishte e gatshme ta paguante. Kryeministri shqiptar e dinte gjendjen e mjerueshme ekonomike të klerit ortodoks dhe, për këtë arsye, një nga premtimet që ai i bëri Vodicës, përpara se ky t’i zinte vendin Kisit, ishte se qeveria do ta ndihmonte ekonomikisht kishën. Më shumë sesa një premtim për kandidatin për kryepeshkop, ky ishte një mjet që Hoxha ia dha Vodicës që ta përdorte për të siguruar mbështetjen e klerit për puçin institucional që çoi në rrëzimin e Kisit. Në fund, kryeministri e mbajti fjalën. Më 9 nëntor ai miratoi propozimin e Ministrisë së Financave për ta rritur subvencionin që qeveria i jepte KOASh- it në 2,7 milionë lekë në vit dhe për tremujorin e fundit të vitit 1949 u miratua financimi prej 675 000 lekësh. Përveç rritjes së mbështetjes ekonomike, kryeministri pranoi, gjithashtu, t’i jepte kishës ortodokse një shtesë fondi prej 300 000 lekësh për të përballuar organizimin e kongresit. Enver Hoxha mori kundrejt kishës ortodokse rolin epronoia- s ose përkujdesësit të saj. Kryepeshkopi i ri po organizonte kongresin e ri kishtar dhe mobilizimi nga poshtë ishte i nevojshëm. Me anë të përmirësimit të gjendjes ekonomike të klerit, kryeministri përpiqej të blinte shërbimet e tyre. Kjo duket sidomos në uljen e diferencës së pagave ndërmjet klerit të ulët dhe atij të lartë. Rritja e pagave do të shoqërohej me telegrame falënderimi nga kleri lokal, për ndihmën materiale të pakursyer që Komandanti i jepte kishës ortodokse. Kongresi III Panortodoks i Shqipërisë nisi më 5 shkurt 1950. Ishte ditë e diel dhe hapja u bë në orën katër pasdreke në katedralen ortodokse të Tiranës Fjalën e hapjes e mbajti Paisi Vodica, i cili e nisi me parullën “Vdekje Fashizmit, Liri Popullit!”. Aty ai shkarkoi të gjitha bateritë e zjarrit mbi Kisin dhe Visarionin, duke i akuzuar të parin si agjent të Patriarkanës Ekumenike dhe të dytin si vegël të Zogut. Vodica goditi veçanërisht ashpër Kisin, i cili përpos të tjerave kishte kryer, sipas Paisiut, krimin e pafalshëm të shpërdorimit të mirëbesimit të Komandant Enver Hoxhës. Kristofori numëroi një varg faktesh të errëta nga jeta e Vodicës, për të cilat ai ishte në dijeni, duke i lënë të kuptonte se, nëse vazhdonte, do t’ia kthente mbrapsht reston. Por Paisiu nuk kishte se çfarë të bënte përveçse të godiste publikisht ish- kryepeshkopin për të justifikuar aktin që bëri. Pjesa tjetër e fjalimit të tij do t’u kushtohej elozheve ndaj Stalinit, bllokut të paqes, si dhe nderit që përbënte për KOASh- in të ishte e lidhur me kishën ruse. Fjalimi i tij u mbyll me premtimin që ai i bënte pushtetit për ndihmën e pakursyer dhe mobilizimin e plotë të kishës ortodokse për të mbështetur me të gjitha forcat planet e qeverisë. Ireneu u rrëfye se nuk kishte pranuar të nënshkruante një deklaratë, ku të pohonte se Kisi kishte dashur të bashkonte KOASh- in me kishën Unite.