Poet i ndjeshmërisë së thellë
In memoriam për Basri Çapriqin
brendshme e personalitetit të tij. Ai kështu i ndihmoi krijimit të marrëdhënieve bashkëpunuese, projekteve që i bëjnë më produktive bashkësitë e shkrimtarëve në Shqipëri dhe në Kosovë.
Dhe në poezi Basri Çapiqi erdhi me prurjet e veta. Kjo nuk është në fjalë dhe aq. Në fillimet e krijimtarisë ai solli në mjediset e Prishtinës poezi të aromës mesdhetare. Me kohë kjo poezi mori tiparet e atij brezi që pasoi poetët e brezit të Ali Podrimjes, e brezave të gjysmës së dytë të shekullit të 20të. Po vinte një brez që ndjeshmëritë e veta në këto kohë tronditjesh, mund të thuash kohë tërmetesh, shoqërore, politike dhe nacionale po i përcillte në art me mjete të tjera shprehëse. Me më pak retorikë. Me një optikë të distancës që shprehet me mejete të ironisë, të groteskut, të mosfunksionit të qëndrimeve angazhuese ndaj ndonjë kauze, madje të mohimit të çdo kauze. Indivdi merr peshë tashmë jo kolektivja. Por në këtë gjuhë të tëhuajtur sa nga intimja, po aq dhe nga përkushtimet e jashtme, Basri Çapriqi poet solli brumin e vet, erdhi me bukën e vet në furrën e lashtë ku mbruhet e piqet lënda e poezisë. Dhe ai nuk ishte një poet i ftohtësisë. E ankthshmja, kllapia në sintaksën e poezisë së tij, është shenjë e së ethshmes, e nxehtësisë, e vlimeve të thella në ndjeshmëri. Basri Çapriqi poet ishte bir i epokës së tij, i një gjuhe postmoderne, i prirjes për ta përqeshur atë që ankthshëm na ngushton jetën edhe kur “muret” ideologjikë, kulturorë, politikë në dukje kanë rënë. Ndaj emblematike do të mbetet poezia e tij “Dritaren lëre hapur”.
Basri Çapriqi iku në kulmin e fuqive të tij krijuese. Nuk mund të profetizojmë se çdo të sillte e nesërmja e tij. Veç dhembjes që ai la si studiues, si përfaqësues i botës akademike të Prishtinës, si poet më së shumti la një zbraztësirë që do të ndjehet.
Si mik i tij do t’më mungojë një bashkëpunëtor i përkushtuar në veprimtaritë e përbashkëta, do t’më mungojë një Basri që e donte miqësinë, ushqimin e mirë, bisedën e shtruar me një gotë verë, Basriun që e donte shumë jetën, i donte shijet dhe gëzimet që burojnë nga thjeshtësia e të qenit bashkë me miq të së njëtës prirje.
Duke menduar se portreti i tij ka nevojë për më shumë se sa përshtypjet e mia, që në këtë rast mund të jenë shumë emocionale, po sjell më poshtë ç’kanë shkruar për të tre nga zërat më përfaqësues të mendimit shkencor dhe letrar në Prishtinë dhe në Tiranë.
Dritaren po e lë hapur…